Mrs. Gorzka

 Sierpień zawsze przychodził późniejszym porankiem i polami, na których jeżyło się ściernisko. Teraz można było już bezkarnie biegać po tych rozległych połaciach, na które wcześniej, gdy jeszcze żółciło się zboże, był wstęp wzbroniony. Odkrywanie świata na ściernisku skutkowało zawsze w dzieciństwie bolesnymi ranami, czasem aż po kolana, ale trzeba było przejść ten chrzest bojowy, żeby na własnej skórze sprawdzić, jak swawola boli. Wieczorem więc już nie tylko ukurzonym i upoconym, ale także z krwawymi ranami wracało się do domu, aby bezkarnie rzucić się na pościel, bo i tak przecież nikt nie pilnował i nie ganił dziecka za to, że śpi głębokim snem w pościelach z brudnymi stopami. A przecież ono cały dzień walczyło! Oj Gorzka to tak lubiła zadawać sobie rany, im bardziej bolało, tym lepiej, przecież z wojny zawsze wraca się z ranami. Co tam krwawe rany na stopach, obdarte kolana, gwóźdź w nodze, psie kły na łydce, potargane włosy czy ślad po kocich pazurach na buzi - przecież udało...

W noc świętojańską zbierało się bukiet z dziewięciu polnych kwiatków. Czasem wcale nie było to takie łatwe. Mało żyzne gleby i mocne słońce sprawiały, że pola czerwcowe były już mocno wypalone, a jedyne co można było na nich znaleźć to niebieskie chabry, czerwone maki i różowy kąkol polny, a resztę trzeba było sobie już wykombinować. Świetnie więc do tego celu nadawała się kwitnąca koniczyna zarówno różowa, jak i biała, która lubiła rosnąć przy drodze, czasem trafiło się jeszcze na stokrotkę czy mniszka, choć to już nie ta pora. Po siódmym kwiatku serce nerwowo zaczynało kołatać, bo gdzie znaleźć ósmego i dziewiątego? Czasem miało się szczęście i ni stąd, ni zowąd pojawiał się nagle jakiś dziwny okaz, który można było ewentualne zaliczyć do tych kwitnących. Znacznie prostszym rozwiązaniem było udać się nad łąki i rzekę, gdzie wilgoć sprzyjała wybujałej zieleni, w której chowały się cudne okazy letnich kwiatuszków niebieskich, żółtych, białych i oczywiście różowych firletek, które były ...