Mrs. Gorzka

Gdy wieczory stawały się coraz krótsze, łapało się prababcię za fartuch i prosiło, żeby opowiadała. Niechętnie jednak babcia sięgała głęboko w pamięć, bo dość oszczędna była w mówieniu, ale czasem zdarzało się, a może jej też się nudziło i chciała się nieco wyrwać ze swojego świata, który zajmował ją bardziej niż sprawy doczesne i codzienne, więc wtedy wołała swoją córkę. A babcia miała tych opowieści więcej w zanadrzu, bo częściej bywała wśród ludzi, a tam zawsze aż huczało jak nie od plotek to od niesamowitych i strasznych opowieści. I teraz też widać miała ochotę postraszyć dzieci, żeby już głowy grzecznie schowały pod pierzyny i spać poszły, więc opowiedziała o dziadku, którego zły duch wystraszył. Droga znajdowała się w samym środku wsi, więc codziennie przemierzało ją dziesiątki ludzkich stóp. Znajdowała się jednak w środku lasu, który tak jakoś dzielił wieś przez kilkadziesiąt metrów. Po zmroku nikt tam nie lubił chodzić, ale ominąć tego miejsca nie można był w żaden sposób, tyl