Mrs. Gorzka

"Zima"    Jan Brzechwa Nie­bo błę­kit­nia­ło, nie­bo owdo­wia­ło, Owdo­wia­ły błę­kit bia­łym śnie­giem spadł, Co się na­gle sta­ło, że tak bia­ło, bia­ło, Pod no­ga­mi mymi za­sze­le­ścił świat? Wło­żę li­sią cza­pę, przy­pnę lisi ogon, Zmy­lę wszyst­kie śla­dy, zmio­tę śnież­ny kurz, Pój­dę so­bie dro­gą, pój­dę bez ni­ko­go I do cie­bie ni­g­dy nie po­wró­cę już.  A na bagnach dzisiaj było wietrznie. Nad lasem latał żuraw i krzyczał. Wyjątkowo ciepło było, jak na tę porę roku. Gorzka założyła lekkie buty, ale to był zły pomysł, bo szybko przemokły. Po powrocie do domu dokładnie obejrzała swoje ciało i stwierdziła, że na skórze nie został już nawet najmniejszy ślad po letnim słońcu. Nawet na plecach. Jakoś to okropnie szybko poszło w tym roku. Jakby zupełnie lata nie było. Ta blada skóra to najlepszy dowód na to, że Gorzkiej wyczerpał się już cały zapas witamy D, który tak pieczołowicie zbierała przez te trzy może czte...

Wino domowej roboty ma dziwny smak. Nie ma natomiast prawie wcale koloru. Właściwie nie wiadomo, z czego jest zrobione, nie da się tego stwierdzić badając je językiem, przelewając między zębami, nic Gorzkiej ten smak nie mówi. Może trochę przypomina cukierki z dzieciństwa w kształcie pyzatych rogalików w sreberku z fioletowymi ciapkami, które zawsze zjadała inaczej niż resztę. Trzeba było najpierw otworzyć od tyłu rogalik i zdjąć tę deserową czekoladę w całości, a pod spodem była brązowa masa ze strzępkami jakiegoś owocu, która smakowała dziwnie ostro i słodko. Ten ostry smak to oczywiście zasługa spirytusu i tak mała Gorzka wygrzebywała paluszkiem ten ulepek i oblizywała go, a w ustach im dłużej był, tym bardziej stawał się zagadkowy i różne inne skojarzenia przywoływał. Nigdy się nie dowiedziała, co to za owoc dominuje w tym słodyczu, a egzotyczna nazwa nic jej zupełnie nie mówiła. Malaga. To mogło być wszystko. Gdy wylizała cały słodki środek, pozostawała czekoladowa trumienka, na ...