Chcesz cukierka, idź do gierka

Wino domowej roboty ma dziwny smak. Nie ma natomiast prawie wcale koloru. Właściwie nie wiadomo, z czego jest zrobione, nie da się tego stwierdzić badając je językiem, przelewając między zębami, nic Gorzkiej ten smak nie mówi. Może trochę przypomina cukierki z dzieciństwa w kształcie pyzatych rogalików w sreberku z fioletowymi ciapkami, które zawsze zjadała inaczej niż resztę. Trzeba było najpierw otworzyć od tyłu rogalik i zdjąć tę deserową czekoladę w całości, a pod spodem była brązowa masa ze strzępkami jakiegoś owocu, która smakowała dziwnie ostro i słodko. Ten ostry smak to oczywiście zasługa spirytusu i tak mała Gorzka wygrzebywała paluszkiem ten ulepek i oblizywała go, a w ustach im dłużej był, tym bardziej stawał się zagadkowy i różne inne skojarzenia przywoływał. Nigdy się nie dowiedziała, co to za owoc dominuje w tym słodyczu, a egzotyczna nazwa nic jej zupełnie nie mówiła. Malaga. To mogło być wszystko. Gdy wylizała cały słodki środek, pozostawała czekoladowa trumienka, na którą można było założyć z powrotem wieko, domknąć i zapakować w sreberko, którego specjalnie nie niszczyła, tylko zdejmowała bardzo delikatnie. I voila, oto mamy całego cukierka, którego można włożyć na powrót do torebki, a jakiś miłośnik gorzkiej czekolady, może się nim delektować. Potem brała następnego i robiła z nim to samo. Zdejmowała mu czekoladowe ubranko, wylizywała środek i składała na powrót. Różnie się to nazywało: futeralik, walizeczka, trumienka, muszelka,  ubranko, pudełeczko - w zależności od okoliczności, co jej akurat przyszło do głowy. Dopiero gdy była starsza, zauważyła, że tę czekoladę też da się zjeść i smakuje całkiem dobrze, ale trzeba gryźć wszystko razem, wtedy smaki robią się całkiem ciekawe, jakoś tak się dopełniają i co najważniejsze, nie pozostaje po tej przyjemności zbędne czekoladowe puste w środku, oszukane pudełeczko. Najbardziej brakowało jej jednak w takim zjadaniu tego gmerania paluszkiem i oblizywania go i ssania, z wielkim żalem, ale jednak, zrezygnowała z tej słodkiej przyjemności. Potem to już jadła tego cukierka zupełnie jak dorośli, choć przecież wcale jeszcze nie była. I jakoś przestały jej tak smakować.

No i takie jest to dzisiejsze wino. Teraz wie, że w maladze były rodzynki, których naprawdę nie znosi, szczególnie w makowcu i serniku, więc gdy się dowiedziała, że to one, nie mogła w to uwierzyć, że tak ją oszukano.  Przebaczyła im z czasem, tym pomarszczonym kulkom i zdarzało jej się je zjadać takie całkiem suche, bez dodatków. Trochę za słodkie jednak były, ale zachwyciła ją ich konsystencja. Lubiła tak w palcach ugniatać tę kulkę, która pod wpływem dotyku robiła się coraz bardziej elastyczna i ciepła, a potem ją taką wygrzaną zjadała. I wtedy jej rodzynka nawet smakowała.

Pije więc to wino domowej roboty, które nie wiadomo kto zrobił i czuje znów, jakby miała w buzi tego cukierka. Tylko kolor jest do bani. Przypomina babciny kompot z jabłek. Zupełnie bez wyrazu.

Za to nogi zrobiły jej się miękkie, choć pije dopiero drugi kieliszek. Jakiś dziwny słodki ból zaczął się od karku i zaczyna schodzić coraz niżej, że najlepiej będzie, gdy pójdzie się po prostu położyć w silne ramiona Morfeusza.