Czym babcie straszyły dzieci

W wielkim starym lesie, w którym co drugie drzewo jest niebezpieczne i podgląda każdego nieświadomego niczego przechodnia, wydarzyła się historia, która jednym może wydawać się nieprawdziwa, a inni powiedzą, że to szczera prawda. Tak naprawdę to nie jest istotne, do której grupy się zaliczasz, historia i tak pozostanie historią i kiedyś umrze wraz z ostatnią osobą, która o niej usłyszała. 

Dzieci często bawiły się lesie. Choćby z tego względu, że nikt z dorosłych nie widział i nie słyszał, czym tak naprawdę się zajmują. Tym samym w lesie czuły się dość swobodnie nie tylko w słowach, ale i zachowaniach. Lubiły las również dlatego, że w lesie czasami bywało strasznie. Oczywiście nie aż tak bardzo. Tak odrobinę, żeby po każdym powrocie do domu czuły jeszcze dreszczyk emocji w postaci ściskania w żołądku i lekkich ciarkach na plecach, które i tak szybko mijały wraz z ciepłą kolacją i słodką herbatą przy rodzinnym stole. Płomienie huczały pod fajerkami, z telewizora sączyła się bajka o misiach, a rozłożone na łóżku pościele sprawiały, że oko co rusz się przymykało i koniec końcem dziecko zasypiało z kromką chleba w ręce. 

Czasem w lesie zbierały poziomki i grzyby. Nawet nie zauważały, że odeszły zbyt daleko od domów, a wtedy często na ich drodze pojawiał się mały ptaszek. Mały szary tłusty ptaszek wielkości wróbla z pomarańczowym brzuszkiem, który podbiegał im pod same nogi i przypatrywał się jak zbierają jagody i grzyby, a grzybów i jagód w tym czasie było coraz więcej i więcej, a dzieci oddalały się coraz bardziej i bardziej. Jak tylko go zauważyły, tak zaraz próbowały złapać, bo ptaszek wydawał się tak sympatyczny i wesoły, ale on za każdym razem, jak dziecko wyciągało rączkę, aby go dostać, odbiegał pół metra dalej, a ono oczywiście za nim. I tak ptaszek sprowadzał dzieci na manowce. Najczęściej jednak wybierał sobie jedną ofiarę, która odchodziła na bok za nim oddalając się coraz bardziej od reszty. A potem to dziecko już nie wracało do domu. Dlatego na wsiach wszystkie babcie straszyły dzieci ptaszkiem, który wyprowadza w głąb lasu i zabiera ze sobą dziecko na bagna. Dlaczego straszyły babcie ptaszkiem, a nie na przykład czarną wołgą? Bo czarne wołgi po lasach nie jeździły, a ptaszki już owszem bywały. Jak w inny sposób ochronić dzieci przed wielkimi lasami, które ciągną się kilometrami, że zgubiwszy się w nich niepodobna trafić z powrotem do domu? A poza tym historia o ptaszku była wygodna, bo on naprawdę istnieje.

Stąd pojawiła się  historia o braciszku i siostrzyczce, którzy nieposłuszni uciekli do lasu zbierać jagody, choć babcia zabroniła. Natknęły się i one na tego ptaszka, za którym oczywiście goniły i nikt już ich potem nie odnalazł, a co się z nimi stało, też nie wiadomo. Czym jeszcze babcie dzieci straszyły?

Ptaszynę można w lesie można spotkać do tej pory. Czy to rudzik? Trochę za tłusty na rudzika i za mało strachliwy. Możesz oczywiście za nim iść w głąb lasu, ale jak się skończy Twoja historia, to już tego nie wiadomo.