Mrs. Gorzka

Czarne zjawy, upiory, bezkształtne postacie czające się w mroku, strzygi... Wiecie, co to są strzygi?  To ani upiory, ani zjawy, ani wampiry, ale prawdziwa mieszanka wybuchowa. Źle sypiasz i rano jesteś zupełnie wyczerpany? A może nieswojo czujesz się w swoim mieszkaniu? Znalazłeś ślad po ugryzieniu na brodzie lub ramieniu, a nie było żadnej upojnej nocy? To bez wątpienia zasługa strzygi. Tylko ona mogła to zrobić. Same wybierają sobie miejsce, gdzie będą urzędować. Najczęściej są to miejsca, które znają, np. domy, w których mieszkały. Bo strzygą może zostać każdy, tzn. prawie. Stanie się nią zamordowany noworodek zakopany w lesie, dziecko, które urodziło się z zębami, zrośniętymi brwiami - takie często od razu uśmiercano, bo bano się, że przyniosą na dom nieszczęście, tak samo zresztą jak drugie z bliźniąt. Ale strzygą mogła też zostać dorosła osoba, która lunatykowała, miała podwójny szereg zębów lub nie posiadała włosów pod pachami (słuchajcie panie! i panowie zresztą też). Zazw...

W statecznym świecie kolor biały jest mile widziany. Kojarzy się z czystością, niewinnością i jawnością. Jak chcesz coś poświadczyć, to wystarczy, że podkreślisz, że jak czarno na białym. A wtedy nie ma już dyskusji. Na pewno ci uwierzą, no chyba że nie umiesz dobrze kłamać, ale biały papier i tak wszystko przyjmie. Biorąc pod uwagę, ile dziennie ludzie podpisują cyrografów, to nawet to jakoś spowszedniało i biały się nieco zeszmacił. Nie ma w tym oczywiście nawet grama jego winy, bo cóż sam on jest wart w tej całej ludzkiej zawierusze. Nad czarnym właściwie też nie ma dyskusji i choć jest przeciwieństwem bieli, to trudno szukać konotacji, że to nieczystość, grzech i matactwa. Czarny był i będzie kojarzony przede wszystkim z elegancją, powagą i autorytetem. A jeśli komuś przywodzi na myśl śmierć i żałobę, to pewnie dlatego, że urodził się i wychował w kulturze europejskiej lub amerykańskiej. W Chinach czy Egipcie jest kolorem szczęścia i życia, nie można więc powiedzieć, że Polak i Chi...

Kto by pomyślał, że ten rok się jednak skończy. Nic tego nie zapowiadało. Nie wydarzył się żaden cud, ani tym bardziej żadna katastrofa. Rok sobie czmychnął całkiem po kryjomu i całkiem cicho jak na tak wyjątkowe okoliczności. Mimo wszystko. Mrs. Gorzka ani go nie dokarmiała po kryjomu jak psa sąsiada, który z braku czułości zjada nawet foliową torebkę, jeśli tylko poda się mu ją na dłoni, ani nawet nie spoglądała na niego łaskawszym okiem, żeby się poczuł pewniej i bardziej oswoił. Rok był taki jak zwykle, tylko ciszej odszedł. Zupełnie jak ludzie, którzy gdy chorują robią się coraz mniejsi i cichsi, aż w końcu cichną całkiem, znikają i pozostaje tylko dziura w czasoprzestrzeni, której w żaden sposób się już nie zatka. Gdzieś tam już nie zapali się światełko, dopiero ktoś z czasem zaprowadzi nowe porządki, ale wtedy to już będzie inny czas i inni ludzie, i zupełnie inna lampa.  W ostatni dzień roku Mrs. Gorzka dostała jakoś znacznie więcej, niż się nawet spodziewała. Ładny dzień b...