Wydawałoby się, że w dzisiejszych czasach wiara w duchy i zmory nie ma już zupełnie miejsca bytu, a jeśli nawet gdzieś się zawieruszyła, to może tylko tam, gdzie jeszcze spędza się listopadowe wieczory na pogaduchach przy starym stole, gdzie na ścianach kładą się miękkie cienie z lampy ubranej w stary abażur, a ciszę oprócz ludzkich głosów przerywa łomoczący ogień pod gorącą fajerką. Żarzące się szczapy dają nie tylko ciepło, ale i odpowiedni nastrój do tego, aby rozpocząć opowieści grozy, które zastępują telewizję i internet. I tak też ocalała opowieść o biednej duszy, która w Zaduszki chciała przejrzeć się w rozświetlonej szybie małego domu na skraju lasu. Nikt nie dowiedziałby się o jej obecności, gdyby nie straszna pomyłka, jaką popełniła gospodyni owego domku. Bo Dzień Zaduszny poza tym, że wspomina wszystkich zmarłych, to rządzi się również swoimi prawami. Otóż w tym dniu nie powinno się między innymi wychodzić po zmroku, bo można spotkać na swej drodze błąkające się dusze, ale również nie powinno się urządzać w domu wielkich porządków, a już na pewno zmywać podłóg i wylewać wody z wiadra za drzwi. A dlaczego właśnie tak? Otóż jedna gospodyni, która zabrała się za zmywanie podłogi w Zaduszki, wylała brudną wodę przez drzwi i tym samym nieopatrznie oblała stojącą tam duszę młodej kobiety. Gospodyni nie zdążyła nawet wejść do domu i zamknąć za sobą drzwi, gdy objawiła się jej oczom niewyraźna postać młodej kobiety w przemoczonej sukni. Nie sam widok był jednak najgorszy - owa kobieta zaczęła zawodzić przeraźliwym szlochem i usilnie próbowała wejść do oświetlonego domu. Przesąd powiada, że taką zmoczoną duszę trzeba koniecznie wpuścić do domu, żeby mogła się ogrzać i wysuszyć i tak też gospodyni zrobiła... Co to jednak znaczy i jakie to niesie konsekwencje, to możemy się co najwyżej domyślać, ale zapewne taka dusza wpuszczona do domu to nic dobrego...
Cóż za piękna proza... Romantyczne zdjęcia...
OdpowiedzUsuńKiedy były te czasy, że opowiadano sobie podobne historie... Kiedy nie było smartfonów pewnie.