"Znów ta miłość" Doris Lessing

        

Lato. Spektakl w środku lasu. Zapach rozgrzanej żywicy miesza się z pyłem suchego piasku, którego mnóstwo pod nogami. "Ostatnie promienie słońca ślizgają się po przypadkowo wybranych przedmiotach". Wszystkiemu towarzyszy przejmująca muzyka fletów, obojów i cykad. Fascynująca historia nieszczęśliwej miłości zapomnianej artystki namiesza w życiu poważnym ludziom, bo przecież "nawet bóg nie jest mądry w  miłości"...

To moje trzecie podejście do tej autorki i znów, gdy skończyłam, zupełnie nie wiem, co myśleć o książce. Może proste "ręce mi opadły" wystarczy? I pomyśleć, że w trakcie czytania już miałam odłożyć, dać sobie spokój, bo środowisko reżyserów, aktorów teatralnych i całej reszty pracującej przy spektaklach, to nie mój świat (choć teatr bardzo lubię). Męczyłam się okropnie czytając i właśnie w połowie książki naszła mnie genialna myśl, że to być może zabieg celowy autorki.

Miłość -  "stan ten uważa się powszechnie za niepoważny, a nawet komiczny", a "kupidyn razi swoje ofiary strzałami, a nie różami". Tak , tak - miłość to nie róże, to strzały, które rozdawane są niesprawiedliwie, bo ktoś ma chyba z tego niezłą zabawę, że inni się męczą. Przecież główna bohaterka w wieku trochę po sześćdziesiątce  zakochuje się w młodszym mężczyźnie, a bliski przyjaciel w nieżyjącej artystce. I męczą się. Muszą skupić się na pracy, a tu takie coś. I co tu teraz z tym zrobić? Ból emocjonalny przechodzi z czasem w ból fizyczny. Dziwne, ale ja czytając również poczułam ten ból... 

Mimo tego cierpienia Sara musi skupić się na pracy, a jeszcze do tego opędzać się od niechcianych adoratorów, pomóc przyjacielowi, który wplątał się w jeszcze gorszą historię niż ona, zaangażować się w pogubione życie wnuczki i swojej najbliższej rodziny. 
Tylko dlaczego ta miłość jest takim nieszczęściem? Jest odwzajemniona przecież. Ale bohaterka choć bardzo pragnie, to nie angażuje się. Męczy się, a potem robi wszystko, żeby zapomnieć, nie spotkać się przypadkiem.To przejdzie jak inna choroba. Bo miłość to choroba jak wszystkie inne. A to czas ją najlepiej leczy. I pozostawia ślad w środku już na zawsze. Pozostaje pytanie - dlaczego bohaterka nie angażuje się w to uczucie? Bo pewnie byłoby zbyt łatwo? Bo może potem ból byłby jeszcze większy?  Sara odpowiedziała sobie sama, zresztą tak jak większość kobiet - nie ma sensu angażować się w coś, co i tak nie ma przyszłości. Lepiej zdusić wcześniej, bo potem może być jeszcze gorzej, ale czy na pewno? Oczywiście na to nie ma odpowiedzi, bo autorka jak zwykle nie daje żadnych. To do ciebie wybór należy. Bohaterka po prostu robi to, co większość kobiet pewnie by zrobiła. Ale czy słusznie?

Starość. 

To oczywiście nie jest pierwszy raz bohaterki. Kochała już może dwa, trzy razy. Ale teraz jest najgorzej, bo to uczucie poza swoją nieprzewidywalnością wlecze jeszcze za sobą inne klamoty, wcale nie łatwiejsze. Choćby starość, upływ czasu. Sara raz widzi siebie jako młodą dziewczynę, a za chwilę, choć nie wygląda na swój wiek,  jest starszą panią ze zmarszczkami i wiotką skórą. Tylko wewnątrz wciąż ta sama. Ale przecież "seksapil nie kończy się na cyckach i tyłku" - i chwała ci autorko za te słowa. Chociaż w dzisiejszym świecie ma się to pewnie jak piernik do wiatraka... 

Nie chciałabym, żeby książka wydała się infantylna, no bo o miłości. Autorka bardzo trzeźwo prowadzi całą akcję, nie ma miejsca na łzawe dialogi, sentymentalne bzdety. Dokładnie to samo robi główna bohaterka - jest praca, której należy się trzymać, tylko od czasu do czasu w samotności lub w tłumie czuje się te zimne pazury, które wbijają się tam gdzieś w okolicach mostka...

 

Jedni ludzie idą lekko przez życie, a inni się męczą. Czy aby na pewno? Każdy z nas jest w większości czasu sam ze sobą. Nikt z nas nie wie, co dzieje się w drugim człowieku, choć czasem możemy się domyślać, rozumieć, to najważniejsze egzaminy musimy zdać sami przed sobą i tylko my sami wiemy, ile to nas tak naprawdę kosztowało. I czy ten egzamin zdaliśmy jak należy czy nie.

W kobietach siła. Kobiety są silniejsze. Kobiety lepiej radzą sobie w takich sytuacjach. Sara żyje dalej, a przyjaciel umiera, czyżby zabrakło mu miłości? 

Polecam, jak ktoś lubi się męczyć ze sobą, to i z książką przyjemnie się pomęczy.  

Wszystkie cytaty pochodzą z książki "Znów ta miłość".