C8-H11-N

Połączy ich miłość do grobowej deski. Kto o czymś takim nie marzył? Jej dłoń w czarnej rękawiczce (a bo tak) zastygnie na jego delikatnej (on też może mieć delikatną) dłoni i cały świat w jednej chwili się zatrzyma. Obróci się w pył. A miłość będzie wiecznie trwać. I szczep głogu przebije twardą, spopielałą ziemię na znak tej wiecznej miłości.

Gdzie ona jest? Gdzie ta miłość romantyczna która staje na przekór wszystkiemu, gdzie ona jest? Skąd brać pożywkę do wiary w tę wyidealizowaną, nieziemską, jedyną na wieki? Kto dziś jeszcze czyta "Tristana i Izoldę" albo "Romea i Julię"?

Zamiast po taką książkę sięgnijmy po poradnik. W poradniku znajdziemy całą gamę podpowiedzi, jak znaleźć miłość, jak się zakochać, gdzie szukać, nawet co powiedzieć i jak się ubrać. Czy zapłacić za siebie na pierwszej randce, co zamówić do picia, czy w ogóle zamawiać coś do jedzenia, o czym rozmawiać, co powiedzieć o sobie.

W tak trudnej dla nas chwili nie jesteśmy sami. Wystarczy wpisać hasło w wyszukiwarkę, nabyć książkę, przejrzeć fora internetowe. To niesamowite, jak ludzi mają bogate doświadczenia w tej kwestii. Mrs. Gorzka ze swoją nieprzewidywalnością i spontanicznością  musi odwiesić się do lamusa. Zaraz zaraz, ale ona przecież skłamała. Bo o ile nieprzewidywalna może jest, to spontaniczna już chyba mniej, albo nawet wcale. Nie objada się, nie robi zakupów kompulsywnie, raczej wszystko ma poukładane w głowie. Raczej.

Smutny i dziwny jest ten świat z tymi wszystkimi poradnikami i wskazówkami. Nie wiadomo już w co wierzyć, co jest prawdą. Jak tu kierować się intuicją i uczuciami, skoro w ten sposób wywrócimy połowę świata do góry nogami. I mimo że wszystko mówi, że się nie mylisz i masz rację, to robisz to, czego świat od ciebie oczekuje, ale niekoniecznie już ty sam.

Tego typu farmazony przeleciały dziś Gorzkiej przez głowę. Na sentymenty jej się wzięło. Wszyscy jednak wiemy, że takim infantylnym uczuciom to możemy co najwyżej dać sobie upust przy butelce wódki z przyjaciółką ze szkolnej ławki, której podpisaliśmy kredyt na dwadzieścia pięć tysięcy. Tak, wtedy możemy sobie powspominać o tych jedynych, wspaniałych czasach.

Na zakupach w supermarkecie Mrs. Gorzka obserwowała ludzi. To idealne miejsce właśnie do tego stworzone. Tutaj wszyscy zawsze są zajęci na tyle zakupami, że nie zauważają, że ktoś się w nich uporczywie wpatruje. Szybciej zauważą, że gapisz się w ich zakupy w koszyku albo na taśmie, niż że wpatrujesz się w ich zaoferowane twarze.  W ilu procentach ich nieobecne spojrzenia zajęte są przeglądaniem towaru na półkach, a w ilu procentach głowę zajmuje im coś nieosiągalnego, nienazywalnego, co im strunę w duszy szarpnie od czasu do czasu? Ile razy sięgając po foliowe opakowanie z kiełbasą myślą o rzeczach wyższych?

Co to są w ogóle rzeczy wyższe? Czy Gorzka ma w ogóle prawo segregować w ten sposób sprawy wszystkich ludzi? Kiedy kończy się kiełbasa, a zaczyna miłość? Czy tu w ogóle można postawić znak większości, mniejszości a może równości? 

Po raz pierwszy Mrs. Gorzka ma wrażenie, że napisała swój tekst w upojeniu alkoholowym. Nic się tutaj nie trzyma kupy. Jak w ogóle można mówić równocześnie o kiełbasie i miłości? Ale to wszystko wzięło się stąd, że od jakiegoś czasu Gorzkiej śni się, że je, że jest przyjmowana przy stole z białym obrusem i ktoś jej podstawia pełne talerze. Co sen to wykwintniejsze potrawy. Najpierw była parówka, którą zjadła w pośpiechu i w samotności, potem już cały obiad, a ostatnio dostała tak wykwintny posiłek, że nie wiedziała jak go zjeść, i tym razem już w towarzystwie. Co to jednak było, to już Gorzka nie wie, ale było smaczne, właśnie tak jak lubi. Od snów się zaczęło, od parówki, a skończyło na miłości. Może dlatego na miłości, że to jeszcze jedyna wyższa rzecz, która ma większe grono odbiorców, która podobna jest u pana w okularach i pani w kaloszach na produkcji. I nie znajdziemy jej na półce w supermarkecie. Póki co. Bo być może dzieli nas tylko kilka lat od tego, aby nabyć tam tajemniczy mały flakonik, który po spożyciu wywoła w naszym mózgu reakcję chemiczną odpowiedzialną za zakochanie się i zamieszanie w naszych hormonach. Czy jest to w ogóle możliwe? 

 

Jak już cały wpis do bani, to jeszcze zdjęcia doda Gorzka zupełnie bez sensu, ni z gruszki ni z pietruszki. Ale tak to czasem bywa, że ciężko jakąś myśl uchwycić, trzymać się czegoś, tylko wychodzi jakiś pseudointelektualny bełkot. Wszyscy przecież musimy jeść  i nie samym chlebem człowiek żyje. Takie frazesy dzisiaj Gorzka stworzyła.