Świerszcze

Cicho coś Gorzkiej zagrało. Z całej pełnej duszy popłynął spokojny cyt, cyt. Cieplej się nawet zrobiło, a twarda faktura szorstkich liści i ostrych traw stała się miękka, że zapragnęła się na nich ułożyć. To nic że rosa była zimna, jak woda ze świeżo naciągniętego wiadra, którą kiedyś pewna starowinka poczęstowała Gorzką. Pierwszy łyk był jak strzał prosto w serce, którego nikt się nie spodziewał, a który narobił rabanu i wywrócił całe życie do góry nogami. Całe szczęście, że to tylko woda. Bardzo zimna woda. Całe wiadro zimnej wody na głowę. Wylało się, ale włosy już wyschły i nawet ubrania, dziwnie zmieniała się jednak ich faktura jak tych liści i traw, jakby woda była wyjątkowo miękka i zaraziła tą łagodnością całą Gorzkiej duszę. Nawet głos jej się zmienił i charakter. Jakby wyprała się cała w wyjątkowo zimnej wodzie, ale z dużą ilością środka zmiękczającego. Jakby nagle Gorzka przestała być Gorzką. Oczy jej też dziwnie świecą, a kiedyś świdrowały, włosy zamiast kręcić się we wszystkie strony, miękko falują, zniknął jej podbródek, słońce wyjątkowo łatwo barwi twarz i nogi złotą opalenizną, a z szaf powyciągała wszystkie spódnice przed kolano i zaczęła je nosić. Niedługo przestanie mówić, a zacznie śpiewać jak jakaś Carmen operowa. To nie może być Mrs. Gorzka.

A ten świerszcz wylazł i cicho cyt, cyt, cyt, że położyła się na tych chwastach i popatrzyła w rozpalone niebo. Nad głową dyndał jej wielki liść rabarbaru, pod którym dom uwił sobie wielki tłusty pająk. Przez chwilę spotkali się wzrokiem, zmierzyli, ale potem każdy z nich obojętnie się odwrócił, bo ani on ani ona nie nadawali się na ofiarę.  

A wszystko te czarne oczy zagrał świerszcz podły. Prześwidrował ją cwaniak bardziej niż te świecące ślepia. Że zadrgało w Gorzkiej. Tak, tak, zna Gorzka takie świerszczyki, obczytała się w dzieciństwie takich i owakich. I wierszyki tam były i obrazki takie różne. Idź ty robaku podły. Romantyzmu ci się zachciało, ślepia świecące będziesz mi tu podsuwał... A idź precz!

Zerwała się z tych chwastów, ale zaraz kolana znów zmiękły i siadła z powrotem. Nie położyła się już jednak, bo w trawie ścieżkę właśnie deptały sobie mrówki, wyczuła ich drobne nóżki na swojej ręce. Oparła głowę na kolanach  i słuchała już spokojnie. Niech mu już będą te czarne ślepia.