O tym jak włoskie marionetki i polskie szafy kreują świat dziecka sześcioletniego

Tak, tak Mrs. Gorzka, to już czwarteczek. Nie środa, ale właśnie czwartek. Musisz coś skrobnąć, bo jak tego nie zrobisz, to ci ucieknie cały rok i obudzisz się dopiero w połowie stycznia 2020 roku. A wtedy to już może nie będziesz ty, tylko ktoś zupełnie inny. Kto wie, jak na ciebie wpłynie ta kalendarzowa zmiana. Może Mrs. Gorzka się ulotni i narodzi się Mrs. Słodka i co wtedy? Nie będzie zakończenia. Ale czy jest się czym martwić? To się  zdarza nawet najlepszym pisarzom, więc i tutaj nie będzie chyba aż tak bardzo straszyć. Nie zmienia to jednak faktu, że jutro jest piątek, a ty pijesz już trzeci kubek herbaty z imbirem, która o tej porze może posłużyć tylko jednemu - wyzwoleniu tej twojej nieobliczalnej twórczości.

Cały dom śpi. Jesteś tylko ty i kubek pikantnej herbaty, trzeci jak już zostało powiedziane, nawet kot nie bombarduje parapetu, wyrozumiale machnął na to wszystko ogonem i zajął się podwórkowymi sprawami. No więc?

Ciężka drewniana szafa w dużym pokoju miała jedne drzwi, które nie lubiły się domykać. Dwoje pozostałych się zamykało, a te jedne nie. Jak na złość. A może wcale nie na złość, ale po to, by niepokoić. Powierzchnia mebla była lakierowana, a naturalne słoje w drewnie układały się w przerażające głowy dziwnych postaci, które miały albo za duże oczy, albo za wąskie, albo nie miały wcale oczu, a zamiast tego okropny haczykowaty nos lub długie szpotawe ręce, czasem miały rozwarte okropnie usta lub dziwny, jajowaty kształt całej głowy. Czasem to były dość przyjazne baśniowe stworzenia, które tylko przypominały ludzkie postaci, ale nimi nie były. Czasem patrzyły przymilnie i wdzięcznie, ale zazwyczaj krwiożerczo.

Kto sypiał w takim pokoju, w którym łóżko stało naprzeciwko niedomykającej się szafy i zawsze przed zaśnięciem patrzył w tę szczelinę ze strachem, że pewnie zaraz wysunie się tam jakaś ręka, noga albo głowa? A jeśli do tego nie ma się nawet sześciu lat,  a w telewizji obejrzało się właśnie spektakl marionetek o Bożym Narodzeniu, gdzie nawet anioły miały okropnie powykrzywiane twarze, a diabły to kto to wie, bo ten biedny sześciolatek, gdy tylko wiedział, że się pojawią, chował przezornie głowę pod kołdrę i tylko słyszał te ich okropne krzykliwe głosiska, które dokazywały po włosku, bo to była włoska opera. Brzmiało to wszystko jak jakieś straszne piekielne męki dusz grzeszników topionych w smole, którym głowy widłami przytrzymywały obleśnie uśmiechnięte diabły. To było prawdziwe piekło, to nie była opera ani Boże Narodzenie. I potem nawet nie pomagało zatykanie uszu, bo i tak te okropne wrzaski było słychać. A zaczęło się tak ładnie wigilią i choinką. W końcu jednak okropny spektakl skończył się i można było wyciągnąć głowę spod kołdry. Teraz dolatywały już tylko mniej straszne krzyki dorosłych, których zachowanie dało się mniej więcej przewidzieć, więc głowa spokojnie spoczęła na poduszce, umęczona i szczęśliwa, że nareszcie koniec. Tylko ta szafa. Nie można się do tych uchylonych drzwi odwrócić plecami, bo jak coś wyjdzie, to zaskoczy niespodziewanie. Wbije się w moje plecy tymi drewnianymi cienkimi łapami i nijak się nie uwolnię. Lepiej wroga mieć na oku. Muszę zasypiać z twarzą zwróconą ku szafie, bo za każdym razem, gdy tylko ujrzę choć maleńki kawałek tej okropnej kukły, to prześwidruję ją swoimi oczami, że jestem tu i widzę, i ona szybko się schowa, bo COŚ może wyjść tylko wtedy, gdy nikt nie patrzy. Ale gdy zasnę, to przecież będzie mi już wszystko jedno.

O poranku, gdy otworzysz oczy i widzisz, że wszystko jest na swoim miejscu,  patrzysz trochę podejrzliwie na tę szafę, ale zajrzysz do niej co prawda nie teraz, ale dopiero koło południa, gdy w domu będzie już na tyle dużo słońca, że niemożliwe, żeby tam jeszcze jakieś okropne lalki siedziały, bo zwyczajnie boją się takiego silnego światła i to pewne schowały się gdzieś znacznie głębiej, że teraz nawet im jedna kosteczka nie wystaje. Zajrzysz tam do tej szafy, otworzysz szeroko drzwi, żeby słońce wleciało w każdy zakamarek, będziesz przesuwać rękami ubrania na wieszakach jedno po drugim i chciałbyś aż do końca, ale tych ubrań jest tak dużo, że końca nie widać, więc dajesz już spokój, a bierzesz się za zgłębianie kupy ubrań znajdujących się na dnie, ale tam jest też ich tak dużo, że wydaje się, że szafa nie ma w ogóle dna i w ogóle co to za ubrania, przecież ani mama ani tata ich nie noszą, jakieś dziwne aksamitne czarne płaszcze, białe welony a tam jakby coś twardego, drewnianego, a co jeśli to nie wieszak? I nie szukasz już więcej, bo boisz się, że odnajdziesz drogę do jakiegoś dziwnego przejścia, w którym być może chowają się okropne maski dell'arte i zaraz coś złapię cię za twoją rękę i wciągnie nie wiadomo gdzie.

Za kilka lat na tyle zaprzyjaźnisz się z ta szafą, że będziesz tam właził i chował się przed całym światem i wdychał spokojnie zapach starych ubrań, wiedząc, że to jedyne bezpieczne miejsce w tym domu, a może i na całym świecie. Bo to nie jest ta szafa za którą chowa się ząb, to również nie jest ta szafa, która przeniesie cię w dziwny świat jednorożców i upiorów, to jest twoja szafa, ta z diabelskimi lalkami, nie wierzysz?