W objęciach

Dzisiaj przez chwilę prószył śnieg. Dość duże płatki wirowały zabawnie i próbowały wleźć w otwarte okna i drzwi. Ociągający się kot, który z parapetu chciał wtargnąć do domu, przyciągnął za sobą całą śnieżną drogę mleczną, która rozpuściła się za podłodze pozostawiając mokre, o dziwo, wcale nie białe ciapki, ale zupełnie przezroczyste. Gdy Gorzka wyszła na dwór, płatki przykleiły jej się do twarzy i włosów, że starannie ułożona fryzura straciła wszelkie ślady jakiejkolwiek ludzkiej działalności. Właściwie nie ma się czym martwić, to przecież nic nowego, tak sobie pomyślała i zrobiło jej się wszystko jedno. Jednak mokry ślad po śniegu pozostawił po sobie wilgotne, przyjemne uczucie, które dawało cudowne ukojenie na wysuszonej od przebywania w suchym pomieszczeniu skórze. Zapragnęła wyjść w ten wir, żeby ją całą oblepił, wysmagał, żeby potem mogła przyjść zmarznięta do domu i rozkoszować się cudownym ciepłem, i żeby twarz była wilgotna i lekko zaróżowiona od tej zimowej zawieruchy.

Zupełnie inaczej smakuje wtedy filiżanka gorącej herbaty z miodem i cytryną. Przemarznięte dłonie grzeją się o jej ścianki, a para wydobywająca się ze środka osiada na twarzy, a najbardziej na ustach, które przyjmują ten jej dotyk, jak jakieś niezwykłe lekarstwo. Robią się wilgotne i ciepłe, jak od ludzkiego dotyku. Nawet nawilżone rzęsy przybierają formę większych i grubszych, że przeszkadzają w przymykaniu powieki. Z czasem wszystko robi się dziwnie ociężałe, ospałe, a całe ciało czuje, że koniecznie chce się położyć w łóżku, wyciągnąć skurczone z zimna tyle czasu ręce i nogi, a plecy wyprostować tak na sto procent, żeby poczuć, jakie są zmęczone od ciągłego napinania karku, który przytrzymuje cały dzień jakiś wyimaginowany ciężar. Przyjemne ciepło coraz szybciej rozchodzi się od samych koniuszków palców aż po czubek nosa. Wszystko robi się coraz bardziej miękkie, cieplejsze, lepiej ukrwione, że nawet najmniejszy spadający kłaczek kurzu Gorzka odbiera jak lekkie muśnięcie cżłowieczej dłoni, a ciepło bijące od kołder i koców jak czyjąś upragnioną obecność. A potem pozostaje  już tylko zasnąć  w objęciach Morfeusza jak w objęciach oczekiwanego kochanka.

Ranek szósta dziesięć zadzwonił jak zwykle tym okropnym sygnałem, który nawet jak próbuje go sobie przypomnieć w ciągu dnia, to nie może za chiny wywołać tego dźwięku w głowie, tak się ściśle zżył tylko z tą jedyną określoną porą - szóstą dziesięć rano. Ale on jest i odezwie się znowu. Trzeba wstać, obuć buty i skostniałym z zimna zabrać się za to, co trzeba. Gwałtowne przejście od sypialni do kuchni uświadamia Gorzkiej, że jest cieplej. Na korytarzach i w kuchni nie zakręca się kaloryferów, żeby, gdy ktoś w nocy idzie siku, nie zmarzł za bardzo. I jej też powoli robi się coraz cieplej, krew zaczyna szybciej krążyć, do mózgu zaczyna docierać, że jest dzień i zadania do wykonania i to całkiem sporo, nie można się więc położyć z powrotem do łóżka, bo tam jest zresztą okropnie zimno, a tu pachnie śniadaniem. Potem jeszcze tylko przed lustrem w łazience przykleja sobie ładny, zresztą szczery i całkiem życzliwy uśmiech na tych wymuskanych przez delikatne płatki śniegu ustach.