Studnia

Dawno nie było bajeczki do poduszeczki. Głowę więc swą złóż spokojnie i wyczekuj. Gdy zrobi się lekka jak ta puchowa kołderka, przyjdzie i bajka bajeczka, przyjdzie i wyostrzy ci wszystkie zmysły jak brzytwa.

Studnia była stara. Ale kto dziś wie, co to studnia. To jest to pytanie z serii o mleku z kartonu, bo wszystkie dzieci wiedzą przecież, że od krowy jest czekolada. A mleko z kartonowego pudełka. Nie o tym jednak miało być. Jeśli ktoś nie wie, co to studnia, niech poszpera w necie, na pewno znajdzie odpowiedź. 

Ta jest i była stara, bo gdy wydarzyła się ta historia, ona już tam była od dawna i nikt nie pamiętał, kto ją wybudował. Zdarzyło się jednak pewnego razu, że w tej studni wody nie było. Było to wręcz wyjątkowe, a nawet, mówili starzy ludzie, czarodziejskie, bo gdy podczas największych susz w innych wody brakowało, tu była zawsze. A nawet mawiano, że złe się do tego przyczyniło.

Ta była również najgłębsza i najszersza, i gdy stary Kochel kazał spuścić się tam na linie, żeby sprawdzić, gdzie ta woda, to Wacek z Jakubem, którzy linę trzymali do góry, musieli się nieźle naprężyć, żeby utrzymać go w powietrzu, a i tak lina skończyła się, a on dna nie znalazł.

 Może lina była po prostu za krótka, a może studnia była rzeczywiście bez dna? Tak czy siak, tym razem nie udało im się postawić odpowiedniej diagnozy. Co jednak stwierdzono i było to rzeczywistym faktem, studnia zbudowana była z olbrzymich głazów, które układały się równiuteńko jeden przy drugim i tak aż do niepotwierdzonego końca. Było to coś na miarę piramidy Cheopsa, a właściwie każdej piramidy, bo ludzie dziwili się, jaki mocarz tak te głazy poukładał. Dziwili się i nawet o tym długo radzili w karczmie "Pod Zapadłym Dołem", a najwięcej miał do powiedzenia Janko Muzykantem zwany, bo na skrzypkach przygrywał i to on powiedział, że nawet jego pradziad nie pamiętał, kto tę studnię wybudował. Stara Józefowa splunęła wtedy na nich i wycedziła przez zęby, że studnia zrobiła się tak głęboka, gdy zazdrosny kochanek swoją dziewczynę tam wrzucił, by do męża nie wróciła. Chłopy jak to chłopy musieli babie rację przyznać, bo i było tak przecież, że byli tacy, co widzieli go, jak złapał ją i wrzucił siłą, a sam uciekł do lasu i już nikt go nigdy we wsi nie widział. A tamta nawet nie jęknęła, jakby już pogodziła się ze swoim losem, ludzie tam przecież wołali, rzucali kamyczki, ale nic nie było widać i słychać. Na początku ktoś tam zaglądał do tej studni, zjechał ileś metrów w dół, ale nic nie zobaczył, potem, jak już dużo czasu upłynęło, to się bali nawet tam zaglądać, że ich topielica złapie za szyję i wciągnie za sobą. I tak ze studni wodę przestano czerpać przez jakiś czas, ale przychodziły takie czasy suche, że w żadnej studni wody nie było, więc zaczęto na powrót z niej czerpać wodę, a że dobra była to i szybko o całej historii zapomnieli. Teraz dopiero stara im tę historię przypomniała i wspólnie uradzili, ze to ta dziewczyna najpewniej wodę zabrała, żeby przypomnieć o sobie, najlepiej więc będzie księdza jutro przyprowadzić niech poświęci i symboliczny pochówek zrobi.

Jak uradzili tak zrobili. Proboszcza na wozie podwieźli z pobliskiego kościoła, poświęcił, pacierz odmówił i co tam jeszcze trzeba, posłuchał, co mu ludzie ze wsi ciekawego powiedzą, pokiwał głową i kazał się podwieźć do karczmy. W karczmie pokłócił się podobno z Żydem i przeklął ten cały przybytek, że śladu po  nim nie zostało. Ale to już przecież zupełnie inna historia.

We wsi jednak wody dalej nie było, z czasem więc ludzie zaczęli przeprowadzać się w inną stronę, nowe domy budować, a te stare pozapadały się, że tylko przypadkiem jeszcze trafisz na kawałek porośniętego mchem fundamentu. No i została jeszcze ta studnia, przy której stary krzyż drewniany długo stał, żeby ludzi ostrzegać, żeby kto nie wpadł i  przypadkiem się nie utopił. O ile znów pojawiła się w niej woda.