Polowanie na czarownice

Ja wiem, że to nie pora, że ktoś mi może za to głowę ukręcić, ale po co to przekładać? Nic na to nie poradzę, że polska, a może i europejska mentalność, lubi dmuchać na zimne i wokół słyszy się tylko: nie wywołuj wilka z lasu, albo: nie dopisuj czarnych scenariuszy, jeśli nie chcesz ich w swoim życiu, bo czarnowidztwo to jakby życzenie sobie tych właśnie nieprzyjemnych rzeczy. Ale ponieważ swój charakter określiłabym raczej jako mniej optymistyczny, a bardziej może melancholijny z dużą dozą realizmu, bo w rzeczywistości przyszło mi żyć, powiem, albo może postąpię jak to bywa w Japonii i wyobrażę sobie, a nawet celowo wykopię z dawno już zarośniętej ziemi, historię powiedziałabym w obecnej sytuacji, żywą jak rtęć. By oswoić i przypomnieć, że to nic nowego. 

Przy piaszczystej drodze, która w tej chwili przypominała jedno wielkie bagno i żeby ją przejść, trzeba było samym skrajem iść, stały małe wiejskie chałupki. Z jednej czy z dwóch unosiła się delikatna strużka biało-niebieskiego dymu i to był jedyny ślad życia w tej wsi ukrytej w lasach.  Nie było ludzi w obejściach, nie było słychać dziecięcych krzyków, nie suszyły się uprane stroje na sznurach. Przydomowe jabłonki, grusze i śliwy zaczynały właśnie wypuszczać pąki, gdzieniegdzie zaczynała zielenić się trawa. Cicho tu i pusto było jednak, jakby wieś umarłą była. Dopiero gdy zmrok nadszedł, widać było, że w izbach palą się lampy i gromnice, które rzucały swym światłem delikatne cienie na drogę. Mało tam jednak było życia w tych chałupach. Od miesiąca całą wioskę, zresztą jak i wiele innych, trawiła zaraza i nikt już teraz prawie nie wychodził, bo albo nie mógł, albo bał się nie wiadomo czego. W każdej jednej był ktoś chory, a w niektórych nawet cała rodzina leżała złożona gorączką, przy których nikogo nie było, a oni leżeli na półprzytomni zostawieni całkiem sobie czekając, aż im ktoś na spieczone usta poda wody. Ale przecież nawet w piecu nie miał kto napalić, a cóż dopiero podać wodę. Każdy pozostawał sam w swoim nieszczęściu.

W jednej chałupie w środku wsi żywiej się trochę zrobiło wieczorem, drzwi trzaskały, bo od czasu do czasu ktoś wchodził lub wychodził.  Na środku izby przy stole siedziało kilku chłopów przy naftowej świecy. Ciepły blask oświetlał główną część pomieszczenia, reszta tonęła w dziwnym mroku. Jakieś tylko niewyraźnie zarysowane pierzyny kłębiły się na łóżku w rogu, a w oknie stała ubrana gałązkami Matka Boska. Radzili coś szeptem, a od czasu do czasu głos podnosił jeden czy drugi. Czekały prace w polu, w lesie, przy domostwach i nie miał kto pracować, a tu trzeba było mogiłę zbiorową uradzić, bo już w kilku domach zmarły leżał razem z żywymi i nie miał mu kto pochówku urządzić. Naliczyli ich już koło trzydziestu, a kto wie, co będzie jutro. Na cmentarzu ksiądz nie chciał chować, bo i nie wolno było, że rozwlecze się to paskudztwo jeszcze dalej. Wieś musiała sama poradzić sobie z problemem. Dzisiaj uradzono, że tam za wsią na skraju lasu, gdzie młodnik posadzono niedawno, wykopie się wielki dół, aby nieboszczyki pochować. Szeptem jednak powtarzano, że trzeba sobie jeszcze w inny sposób z zarazą poradzić. Podobno tak i w innych wsiach zrobiono i od tego czasu żaden już nie zachorował...

Z rana kilku chłopów poszło kopać dół, a reszta rozpierzchła się po wsi w chałupy zaglądać i liczyć żywych i umarłych. Trzydziestu siedmiu naliczono, którzy razem z żywymi w izbach jeszcze byli, w ostatniej chacie jedna ledwie żywa dziewczyna została przy pozostałych zmarłych. Znaleźli więc i to, czego szukali.

Pod wieczór mogiła była gotowa. Na wóz zbierano i wrzucano wszystkie ciała, w domach tylko zdrowych  zostawiano, z ostatniej chaty na wóz wrzucono również w gorączce młodą kobietę, która nawet nie miała się siły obronić, a zresztą nawet nie chciała się puścić ciała swojego zmarłego. Gdy dojechali na miejsce, zaczęli wrzucać ciała do grobu, na koniec jeszcze żywą dziewczynę, która jakby przeczuwając co się święci, krzyczeć zaczęła, wrzucono ją jednak do reszty i szybko zaczęto zasypywać grób. Kilkunastu chłopów szybko zakopało mogiłę razem z młodą kobietą, która jeszcze na początku próbowała się wygrzebywać, ale potem wszystko ucichło. Nie było rozmów, nie było krzyków. Szybko usypano dość wysoką mogiłę, przydeptano i drewniany krzyż postawiono. Od tego czasu, gdy zarazę pochowano razem z żywą dziewicą, nikt już na cholerę we wsi nie umarł.

I może to nie pora, ale historia prawdziwa, bo jeszcze żywa wśród żywych, choć już prawie zapomniana, jak to, by zakończyć zarazę, uwierzono, że trzeba żywą kobietę pochować we wspólnej mogile. Koniec XIX wieku czyżby jeszcze polowanie na czarownice? Bo to jedna wieś skrywa taką tajemnicę...