Zielenica z Trzęsacza

Jeśli można w jednej legendzie zamknąć historię całej wioski na nawet miasteczka, to miało to na pewno miejsce w Trzęsaczu.

Zupełnie nie wiem, jak się żyje nad morzem, bo nigdy tam nie mieszkałam, ale kiedyś, w czasach, gdy nie było ani ulic ani deptaków, przez które dzisiaj przemierzają miliony znudzonych turystów, morze było jeszcze większe i potężniejsze. Ludzie zupełnie nie wiedzieli, jak sobie z nim radzić, więc gdy nadchodziła pora przypływu, błagali różne bóstwa o ratunek przed tym potężnym wodnym żywiołem. O dziwo bóstwa wysłuchiwały tych szczerych modlitw i mieszkańcy wioski żyli dość spokojnie i radośnie. Myśliwi polowali w okolicznych lasach, rolnicy uprawiali zboża, owoce i warzywa, a rybacy łowili ryby, których było w tamtych czasach pod dostatkiem. Chwile na łodziach rybakom umilały swoim śpiewem Zielenice, które zamieszkiwały razem z rybami podwodne krainy. Zamiast nóg miały rybi ogon, czarne kręcone włosy o zielonkawym połysku, oczy o nieokreślonym kolorze i piękną jasną skórę. Mieszkańcy wsi i Zielenice byli zżyci, jedni i drudzy szanowali się nawzajem i podziwiali. Kobiety-ryby miały piękny głos, w który wsłuchiwali się wieczorami mieszkańcy wioski. Gdy któraś przypadkiem zaplątała się w sieci, rybak ostrożnie pomagał jej się wydostać. Nie zdarzyło się, żeby stała im się jakoś krzywda.

Potem nadeszły czasy, gdy na całym Pomorzu rozpoczęła się chrystianizacja. Do wioski dotarł mądry i przedsiębiorczy ksiądz, który szybko wybudował okazały kościół w najpiękniejszym miejscu wsi – na dużej skarpie z widokiem wprost na nieskończone morze. Wiara w jednego Boga szybko wyparła tę w dziwne bóstwa i życie na wsi toczyło się swoim rytmem. Zdarzyło się, że jednej nocy i kapłan usłyszał dziwny śpiew Zielenic. Zdziwiony postanowił wypytać mieszkańców, kto tak pięknie śpiewa. Oczywiście opowiedzieli mu historię o pół-kobietach i pół-rybach, a on postanowił, że należy je tak jak wszystkich mieszkańców nawrócić na wiarę w jednego Boga. Kazał rybakom przyprowadzić do świątyni każdą złapaną w sieć Zielenicę. Jedna z nich była córką Pluskona – władcy wód i tak się zdarzyło, że to właśnie ona złapała się przypadkiem jako pierwsza. Przynieśli rybacy piękną syrenę do księdza, który szybko zaczął roztaczać przed nią naukę o wspaniałymi i miłosiernym Bogu całego Wszechświata. Nie służyło to jednak Zielenicy, bo stawała się coraz bledsza i chudsza. Oczywiście nie nauki księdza były tego bezpośrednią przyczyną, ale dokuczliwy brak słonego morza. Jak umiała, tak prosiła księdza, żeby ją wypuścił, ale on głuchy i zapatrzony w swoją nieomylność, ochrzcił ją i zostawił na noc zamkniętą przy kościele. Gdy Zielenica została sama, zaczęła jeszcze bardziej płakać i zawodzić. Mieszkańcy nie mogli znieść tego lamentu, więc w nocy zakradli się i wyważyli drzwi, by uratować biedną syrenę. Niestety było już za późno, bo syrena zmarła.

Gdy wieść o jej schwytaniu i samotnej śmierci rozniosła się po wsi i morzu, zrozpaczony ojciec rozkołysał morze tak gwałtownie, że zaczęło jak szalone bić ogromnymi falami w wysoki brzeg, na którego szczycie wznosił się piękny kościół. Nie chciał i ksiądz oddać ciała syreny ojcu, tylko pochował ją na przykościelnym cmentarzu. Pluskon nie mogąc nie innego zrobić, z rozpaczy rozkazał potężnym falom bić w skarpę, na której znajdował się kościół i cmentarz, by w ten sposób zabrać do siebie ciało jedynej córki. Trzęsło morze i uderzało, aż w końcu zniszczyło cmentarz i wzniosłą budowlę. Jeszcze tylko fragment został pięknego kościoła, ale władca mórz postanowił zniszczyć i to. Walczy więc dalej i trzęsie, a murów z roku na rok jest coraz mniej, a i wkrótce pewnie znikną całkiem.

Kto jeszcze nie był w Trzęsaczu (chyba już wszyscy wiedzą, skąd nazwa), niech słucha i czyta, i wybierze się, póki jeszcze zostało nieco murów legendarnego kościoła. I oczywiście odwiedzi muzeum multimedialne, gdzie  można spotkać prawdziwą Zielenicę. Tylko pierwsze zdjęcie z Trzęsacza.