Stary ojciec i szczur

 Gorzka jak zwykle uraczy ciężkim materiałem, ale nie ma ostatnio siły ani zdrowia na lżejsze kalibry. Ale historia jest prawdziwa!

Ranek rozpoczął się jak zwykle. Był jeszcze delikatny mrok, gdy wyszedł na papierosa. Mgły niosły się od pól i osiadały na wszystkim. Papieros palił się wyjątkowo dobrze rozgrzewając mu dłoń, smakował tak, jak to każdy pierwszy papieros z rana. Myślał o emeryturze. Jak odwiedzi siostrę, braci, matkę, ale nie zagrzeje tam długo miejsca. Wzrok skierował na jabłoń, którą posadził przed laty. Teraz nie wypuściła ani jednej zielonej gałęzi, wyglądała, jakby uschła.

Gdy skończył palić, zajrzał do garażu. Samochód stał jak zwykle. Właściwie to przydałby mu się nowy garaż. Posadzka w niektórych miejscach się zapadała, a gdy padał deszcz, woda zbierała się zagłębieniu przed wejściem. Obszedł samochód z wszystkich stron, mocno kopnął każdą oponę. Myślał, że przejeździ nim do emerytury, ale chyba już swoje wysłużył. Na pobliskie zakupy i do pracy, to wszystko, do czego się nadawał. Zrobiło mu się trochę żal, ale rozgrzewała go myśl, że kupi sobie nowy. W rogu garażu zauważył, że beton załamał się i wylazła z niego kupa żółtego piachu, zgarnął ją butem z powrotem do dziury i zastawił starym wiadrem.

Następnego dnia rano gdy przyszedł, w rogu była jeszcze większa kupa piachu. Znowu zgarnął go do dziury nogą. Skąd się tu wziął? Zapalił papierosa i patrzył jak piasku ubywa pozostawiając całkiem dużą szczelinę.

Rano przyszedł z zamiarem zrobienia czegoś. Szybko mu się jednak odechciało, bo w rogu znów żółcił się piasek. Jeszcze więcej niż wczoraj. Rozkopał butami i czekał, aż zacznie się zsypywać, tym razem pochylił się i wszystko skrupulatnie obserwował. Potem rozgrzebał ręką i zauważył ją, całkiem sporą dziurę. Czyżby kret? Ale kret przecież nie przegryzie batonu. Więc szczur? Ręką zgarnął resztę piasku, ale ponieważ w dziurze widać było gołym okiem, że jeszcze jest dużo miejsca, wziął wiadro i przyniósł ziemi z podwórka. Czarna, spod kwiatków co prawda, ale też się nada. Zaczął ręką upychać ziemię w dziurę. Weszła cała. I było jeszcze miejsce. Wyszedł więc po drugie wiadro. Znalazł na podwórku kretowisko i stamtąd wziął ziemię. Tutaj kret, to może tam też? Słaba posadzka i przegryzł się? Drugie wiadro też weszło całe. Wyszedł powtórnie i przyniósł resztę ziemi z kretowiska. Upchnął ją całą i przypomniał sobie, że żona kupiła torf pod kwiatki. Cały worek. Torf też się zmieścił i można powiedzieć, że załatwił sprawę do końca. Dziura zniknęła. Wyszedł na papierosa z przekonaniem, że wszystko zrobił jak należy.

Przez kolejne dni padały deszcze. Zimno było. Wciągnęły go informacje w telewizji, żona się zamartwiała, jemu też się udzieliło. Papierosa wypalał przed drzwiami po daszkiem, nie wychodził dalej.

Wyszedł po trzech dniach i od razu kroki skierował do garażu. To co zobaczył, przeraziło go. Dziura wyraźnie zamanifestowała, że żyje. Wypluła, albo zwróciła to wszystko, co tak wcześniej pieczołowicie w niej upychał. Na samej górze znalazł się pierwotny żółty piasek, potem cała reszta ziemi z podwórka i kretowiska, na końcu cały torf, a w środku czerniła się bezwstydna czarna jama.

Od razu zabrał się za przygotowywanie zaprawy. To w końcu jego konik, z zawodu jest przecież murarzem. Za pół godziny była gotowa mokra, szara maź. Nie za gęsta i nie za rzadka. Potem trochę żałował, że nie dolał więcej wody, gdy upychał ją do dziury. Nie przewidział też jej pojemności, zapomniał, ile pożarła ziemi. Przygotował więc jeszcze raz tyle samo, a potem jeszcze raz. Pobrudził się przy tej robocie okropnie. Ręce aż po łokcie pokryły się szarą grudą, ale na posadzce nie czerniła się już żadna bezwstydna. Wszytko było wyrównane i wygładzone. Różniło się tylko odcieniem od reszty starego betonu.

Ponieważ poprzednio bardzo przejął się wyrzyganą ziemią, zjawił się już następnego dnia, obejrzeć swoją robotę. To co zobaczył, upewniło go, że ma do czynienia nie z kretem, ale ze starym, sprytnym szczurzyskiem. Jego wyglancowana posadzka uśmiechała się do niego szarą i zimną gębą bez zębów. Cały cement został wygryziony i tworzył wokół dziury szarą wyplutą i rozgryzioną otoczkę. Pochylił się nad tym niepewnie. Bał się. Śmierdziała stęchlizną. Zapalił i wyszedł.

Następnego dnia w kuchni na piecu stał sześciolitrowy gar z dochodzącą do wrzenia wodą. Na pozostałych palnikach stały mniejsze garnki. Dwa czajniki elektryczne również bulgotały.

Szczura trzeba potraktować wrzątkiem, bo jeśli nie można go wypłoszyć, to trzeba go zabić.

W tym celu w garażu stał naostrzony nowy szpadel. On sam zajęty był przygotowywaniem świeżej porcji zaprawy. Dodawał do niej po trochu tłuczonego szkła. Na przemian białe i zielone. Po wódce i po winie. Trochę starych, pordzewiałych gwoździ i żyletki. Dziurę oczyścił z resztek cementu, powiększył ją nieco, żeby łatwiej było wlewać. Przyniósł z domu garnki i czajniki. Stanął nad dziurą i zaczął powoli wlewać wrzątek. Garnek za garnkiem. W pewnym momencie woda gwałtownie podniosła się do góry i odskoczył wystraszony. Nic się jednak nie stało, bo zaraz szybko opadła. Czajniki jej nie dopełniły.

Aż zrobiło mu się z tego wszystkiego gorąco. Zdjął kurtkę, otarł czoło, oparł się o samochód i patrzył jak z dziury zaczyna parować. Po chwili zabrał się jednak za pakowanie zaprawy. Znów zalepił ją do końca, wygładził. Właściwie można powiedzieć, że to już koniec. Jeśli był tam szczur, to na pewno nie żyje. Zarżnął się tymi szkłami i już po nim. Spokojnie zaczął więc uprzątać garaż, wyniósł garnki, czajniki, gdy odnosił szpadel, zauważył, że przy wejściu do szopy od drugiej strony, trawnik paruje. Oszołomiony podszedł bliżej i wtedy ją zauważył. Była taka jak tamta, tylko trochę mniejsza, przy samym fundamencie, parowało i wypływała woda.

Więc to tak, zrobił sobie dwa wejścia. No mógł się tego spodziewać. Poczuł, że już mu się nie chce ani wody gotować, ani zaprawy robić. Zapalił jednak i gdy skończył, poszedł wstawić jeszcze raz garnki z wodą i przygotowywać porcję betonu. Po godzinie kolejna dziura została zaklejona. Na wszelki wypadek obszedł jeszcze całe podwórko badając, czy może jeszcze gdzieś, coś podobnego znajdzie. No i znalazł. Była jeszcze jedna od strony sąsiada i kolejna pod oknem południowym.

Dzień zaczął się drobnym deszczem, ale ojciec jakby go nie zauważył. Od rana stały i bulgotały garnki na gazie, a on przygotowywał mieszkankę z cementu, szkieł i gwoździ. Napełnił i zalepił jedną dziurę, a z naostrzonym szpadlem podszedł pod tę ostatnią. Jeśli jest tam szczur, będzie chciał uciec, a wtedy on go trach. Nic się jednak nie stało, więc po godzinie znów pakował i w tę szczelinę najpierw wrzątek, a potem zaprawę z gwoździami. W zasięgu ręki na wszelki wypadek trzymał naostrzony szpadel. Gdy skończył, kątem oka dostrzegł mały ruch przy jabłoni. Obejrzał się w tamtą stronę i wtedy go dostrzegł. Siedział i patrzył w jego stronę. Dość spory, mokry pewnie od wody którą pompował w dziury. Przez małą chwilę zmierzyli się tym człowieczo-szczurzym wzrokiem, i gdy ojciec przypomniał sobie o szpadlu, który miał pod ręką, ale który przecież i tak mu się teraz do niczego nie przyda, i na chwilę umknął wzrokiem, gdy znów spojrzał, szczura już nie było. Podszedł do jabłoni i teraz najpewniej wiedział już, dlaczego uschła, korzenie zostały popodgryzane, a przy pniu widniała największa nora ze wszystkich, najpewniej frontowe drzwi szczura.

Wiadomości nieco przycichły, żona zajęła się kwiatami i więcej czasu spędzała na podwórku. Nie wychodził więc do garażu, żeby nie wdawać się z nią w niepotrzebne wymiany zdań. Na papierosa przemykał, gdy klęczała odwrócona do niego plecami. Dopiero po tygodniu wszedł tam niepewnie. Dziury w starym miejscu nie było, ale pojawiło się nowe pęknięcie po drugiej stronie. Stara posadzka i kruszy się, pomyślał. Nie było jednak nigdzie nowego piasku. Z udawaną obojętnością obszedł pozostałe newralgiczne miejsca. Na pierwszy rzut oka wszystko wydawało się w porządku, tylko jabłoń była sucha. Wziął piłę i ściął martwe drzewo pozostawiając dość wysoki pień i omijając jedyną niezabetonowaną dziurę.