Autobusowe love story

W samochodzie osobowym można przewozić naprawdę osobliwe rzeczy. Najbardziej osobliwi są oczywiście sami pasażerowie. Na pewno każdy z nas trafił na pasażera, który zapisał się szczególnie w pamięci. W tramwaju, w autobusie miejskim, w pekaesie, w maluchu i żuku. Oni zawsze lubili pogadać, bo podróż w ciszy też mija wspaniale, ale jak się zabiera na stopa, to oczekuje się rozmowy. A niektórzy byli naprawdę specyficzni. Podczas nocnego powrotu, gdy w autobusie pozostało tylko kilku dobrze znanych pasażerów, rozpoczęły się niesamowite historie właśnie o ... pasażerach. Jednym z nich był niezwykle elokwentny, rozmowny i elegancko ubrany pan. Naprawdę rozmowa z nim była prawdziwą przyjemnością, więc gdy nagle musiał wysiąść gdzieś w środku lasu, wszystkim zrobiło się markotno. Wszystkim z wyjątkiem kierowcy, który zdążył tylko zauważyć, że wysiadający zamiast jednej nogi posiada kopyto i ogon. Podobno pasażer siedzący na przedzie też to widział. W autobusie reszta drogi do bazy upłynęła w całkowitej ciszy, a historia ta jest podobno znana wszystkim kierowcom. Historie o pasażerach, którzy niby to przypadkiem ukazywali, co skrywają w przepastnych i tajemniczych torbach, też pojawiają się od czasu do czasu. Zazwyczaj jest to ogromny nóż, siekiera, a nawet ludzka głowa, wtedy kierowca marzy tylko o tym, aby przystanek pojawił się jak najszybciej.

Inni pasażerowie też lubili straszyć, jak na przykład ten, który jeździł zawsze "sieradzem" i uwielbiał opowiadać Gorzkiej, co to hitlerowcy robili kobietom w czasie wojny. Całe szczęście, że gdy opowieści robiły się coraz bardziej krwawe, to Gorzka musiała już wysiadać. Bardzo często zdarzało się również, że siedziało się koło osoby wyjątkowej i pod wieloma względami wybitnej. Gorzka nigdy by się nie domyśliła, gdyby nie słowa: "Pani wie, kim ja jestem?" Oczywiście, że nie wiedziała, ale niewątpliwie musiał być to ktoś bardzo ważny.  

Pekaesy, tramwaje i autobusy miejskie to także miejsca, gdzie niektórzy rekompensowali sobie swoje deficyty intymności. W końcu gdzie jak nie właśnie w ciasnym autobusie, który zdecydowanie zabrał co najmniej 40 pasażerów więcej niż powinien, można niby to przypadkiem, ale jednak wcale nie, przylgnąć ciałem do swojego najbliższego sąsiada, albo przynajmniej udawać, że nie ma się co zrobić z ręką i koniecznie trzeba ją trzymać przy nodze sąsiadki. Nawet jak cudem udało się usiąść, to i tak zazwyczaj odległości między fotelami były tak małe, że te nogi sąsiada jakoś zawsze musiały znaleźć się tam, gdzie nie powinny, no bo śpiąca głowa na cudzym ramieniu to był naprawdę pikuś. To można było przeboleć. No chyba że razem z głową po pewnym czasie przytulało się jeszcze pół męskiego ciała. Jedyny plus tego był taki, że już nie trzeba było się obawiać podpitych amantów. A ile to głębokich i powłóczystych spojrzeń zapisało się w tych zapuszczonych autobusowych rzeczywistościach.