... a jednak podsumowanie

A miało być podsumowanie. Już wczoraj Mrs. Gorzka zaplanowała, że zajrzy w te swoje czeluście   i

może nabierze w końcu dystansu do siebie. Zaczęła ładnie od stycznia (oczywiście tego roku, bo głębiej nie była w stanie sięgnąć) i na dwóch pierwszych wpisach zakończyła. Nie miała dość siły, żeby siebie więcej czytać. Bo wpisy z początku roku wydały się jej jaśniejsze, weselsze i tak się pokłóciły z jej obecnym stanem duszy, że poczuła się, jakby nie o sobie czytała, tylko o kimś innym. Tak jej się zdało, że od lata było coraz gorzej i jest, że poza grudniowym piecem, w którym hula ogień, są braki ciepła i światła, że wpisy Gorzka robiła na siłę, żeby tylko udowodnić sobie, że ona nie jest cienki bolek, że ona sobie ze wszystkim świetnie radzi. Że nikt jak ona nie potrafi oswajać potwora, bo gdy rano wstaje z łóżka, nie boi się, że jakieś kły spod łóżka złapią ją za kostkę i będą próbowały odgryźć stopę, albo w lesie na bagnach wcale nie odwraca się szybko za siebie przy lada szmerze, żeby uspokoić się, że to wcale nie jakiś morderca, tylko sarny lub wiewiórki. Że wszystko co najgorsze minęło, a ona z powodzeniem może zamknąć bloga, bo już sobie poradziła, już się oświeciła.

Jeżeli kogoś Gorzka wprowadziła w błąd i ktoś uwierzył, że ona jest super radosną kobietą i sobie ze wszystkim świetnie radzi, to ona bardzo przeprasza, bo wcale tak nie jest. Choć w rzeczywistości może to wyglądać zupełnie inaczej...

Kolejne podejście zrobiła następnego dnia. Przeczytała razem 45 wpisów z całego 2018 roku i co jej się wydaje nieprawdopodobne, robiło jej się żal bohaterki, a nawet poczuła czasami do niej sympatię.

Wieczorem spróbowała popatrzeć na to nieco trzeźwym okiem, co nieco policzyć, przemyśleć.

Jest pół na pół tak pi razy drzwi. Połowa wpisów traktuje o świetle, słońcu lub wyrazistych kolorach, reszta jest w tonacji łagodnie mówiąc szaro-zimno-mgielnej. Najczęściej gdy Gorzka mówi o słońcu, to od razu wspomina o bagnie. Tak jakby jedno bez drugiego nie mogło istnieć. O bagnach jak i zresztą o świetle Gorzka wyraża się w pochlebny sposób. Coś ją rzuca w ciemność i coś ją wyciąga ku światłu.  A podoba jej się i tutaj i tutaj.

Bagna i światło (ewentualnie słońce) to słowa klucze Gorzkiej, do których odwołuje się najczęściej.

Spróbowała jeszcze Gorzka poszukać innych słów kluczy i znalazła np. spódnica/sukienka, ale już zdecydowanie rzadziej, rozejrzała się również za bardzo istotnymi słowami jak np. miłość, ale to słowo występuje raptem cztery razy. Dużo więcej jest natomiast odniesień alkoholowych, bo aż 11, a 6 dotyczy papierosów.

Jeżeli Gorzka nie przeoczyła, to z czystym sumieniem może stwierdzić, że ani raz w tekstach nie pojawiło się słowo tęsknota, natomiast pojawiło się całe mnóstwo metafor tego trudnego stanu, choć może nie zawsze czytelne. Najczęściej Gorzka tęskni za dotykiem, ciepłem i światłem, nie ma słowa o drugim człowieku.

Co dziwne nie pojawiają się również słowa typu: samotność, rozczarowanie, smutek.  Raczej nie sięga ani do przeszłości ani nie zagląda  w przyszłość, jest zatopiona w stuprocentowej teraźniejszości i to ona jest głownie przedmiotem opisów wszelkich i refleksji.Najgorsze stany  Gorzka zalewa alkoholem lub tłumi papierosami. Gorzka nie płacze. 

Trudno bohaterkę gdzieś umiejscowić. Nie wiadomo czym się zajmuje, ile ma lat. Czy ma jakieś marzenia. Co jeszcze można o niej powiedzieć? 

 

Teraz autorka musi się zastanowić czy blog odniósł zamierzony efekt czy był psu na budę. Czy ma jeszcze siłę go kontynuować i czy ma to w ogóle sens. Czy czasem lepiej coś zakończyć, żeby mogło powstać coś nowego. Czy pisanie w ogóle odniosło jakikolwiek pozytywny skutek? Nad tym musi się zastanowić i autorka i bohaterka