Między nami o chochlikach

Całkiem przypadkiem Mrs. Gorzka usiadła przy tym stole. I całkiem przypadkiem za gałązką świerku w prawie całkiem wypalonej świeczce dostrzegła ślad maleńkiej raciczki. Dokładnie takiej jak spotyka na bagnistych drogach w lesie, tylko dużo mniejszej. Oczom jej  zaraz ukazała się słodka świnka rodem z filmu "Babe - świnka z klasą" . I gdyby iść tym tropem, to Gorzka powinna tryskać humorem, śmiać się i płakać na przemian ze szczęścia i oczekiwać cudownego happy endu. Przez myśl by jej nie przeszło, że całkiem coś innego może wydarzyć się przy wigilijnym stole...

 Bo czasem w świecy mieszka chochlik. A chochlik to istota złośliwa bywa i wygodna. Grzeje się przy knocie, polewa gorącym woskiem i tylko ślepiami przewraca na to, co się dzieje wokół. I bardzo to lubi. A gdy tylko zamieszka w takiej świecy, to ona się potem nie chce palić. Skąd się tam bierze? Najczęściej wypada z rękawa osobie rozstawiającej świece. A tam skąd się  wziął? Tego to już nikt

nie wie, to można tylko snuć domysły, a osoba u której przebywa, najczęściej nie ma o tym zielonego pojęcia. Chochlik lubi grzebać w emocjach i czynach wybranych sobie osób. Może się tak np. zdarzyć, że jak on zamiesza, to nikt się ciastem nie poczęstuje, bo akurat wszyscy się odchudzają i gospodyni będzie potem niezadowolona albo sprawi, że podana zupa lub herbata będzie prawie całkiem zimna i choć goście nic o tym nie powiedzą, to będą niekontent. Może się i tak zdarzyć, że dwoje ludzi, którzy mają sobie wiele do powiedzenia, będą udawać, że tak nie jest i żaden z nich nie zrobi pierwszego kroku. Albo bywa, że nad życzliwą atmosferą wezmą górę polityczne niesnaski, i mimo że wszyscy będą się uśmiechać, to w rzeczywistości będą myśleć tylko o tym, żeby to wszystko się już skończyło. A on się wtedy będzie rechotał i do góry brzuchem przewracał i jeszcze więcej tarzał w zastygłym wosku. Bo zastygły wosk to to, co on lubi najbardziej. Tak jak wystygły rosół ze skrzepłymi kawałkami tłuszczu, jak zimna krew , która robi się ciężka jak galareta. Jak niewypowiedziane uczucia i słowa, które utknęły na wysokości mostka lub gardła, jak ciepła dłoń wyciągnięta do kogoś, ale w porę nie uchwycona, więc robi się coraz bardziej zimna, że trzeba ją schować w gruby sweter, żeby nie skostniała całkiem. Jak uśmiech i spojrzenie kierowane do kogoś, kto będzie wiecznie udawał, że tego nie widzi. Jak kawałek rozgotowanej cebuli w zupie na talerzu małego dziecka, które jest w gościach i musi wszystko zjeść, jak wystygła jajecznica...Ten nasz chochlik, Gorzka zauważyła jeszcze, siedział w świeczce i pokazywał wszystkim jęzor i inne niecenzuralne gesty, odwracał się zadem i machał ogonem. No po prostu był w swoim żywiole.

Panu Bogu świeczkę i diabłu ogarek mówi znane przysłowie. 

Nie będzie Gorzka zapalać ogarka. Nie będzie chochlikom dobrze robić. Widział ktoś kiedyś w kościele ogarki? Tam się zawsze porządne świece palą. Na świetle i cieple się nie oszczędza. Nie oszczędza się na miłości i życzliwości.

A za drzwiami stała miotła -  nie Gorzka na niej nie odleciała, wzięła ją i wymiotła porządnie, żeby się jakie licho nie ostało, dopiero potem ją wywiało...