Mój ci on

Zmęczył się i siedzi teraz spokojny. Przez chwilę. Złoty łańcuch z doszczętnie wygryzionym jednym końcem zwisa smętnie z choinki, a brokatowy renifer dynda z odgryzionym  uchem. Nie wiadomo kto i dlaczego wciągnął poduszkę pod choinkę, ale najpewniej on, bo trzyma ją dwoma łapami i nie pozwala zabrać jej z powrotem. Podłoga przykryta jest pachnącymi jeszcze zielonym igiełkami, które nie są w stanie utrzymać się pod naporem kociej siły i osypują się z dnia na dzień coraz intensywniej. Kocie zapasy wyrwały Mrs. Gorzką z zadumy, nie mogła już dłużej udawać, że nie widzi, co się dzieje, przymykać oka na zrzucane łapkami ozdoby i cukierki, bo kocie pazury próbowały sięgnąć w końcu wyżej, bo po szklaną, niebieską bombkę. A na środku pokoju dumnie leżała zielona hiszpańska oliwka, którą spokojniejszy kot upolował w sam środek sylwestra i nie chciał jej w żaden sposób oddać, tylko chował się warcząc co rusz z nią pod komodę. Jeszcze go Gorzka takiego szczęśliwego i dumnego nie widziała. Może myślał, że to jego pierwsza w życiu mysz? Smak przecież ma, a w środku pestkę. I kolor szarawy. Po kilku dniach zabawka się znudziła i pewnie z powodu cierpkiego smaku nie została zjedzona. Musiała Gorzka tupnąć nogą i wyrzucić za drzwi rozbestwione zwierzęta, jeśli chciała, żeby choinka postała jeszcze kilka dni. 

Gdyby tylko siedziały spokojnie na parapetach i patrzyły na padający śniego, ale nie, trzeba przecież spróbować wejść na takie wysokie drzewo w środku domu. 

A jeszcze kilka dni i nie będzie po niej śladu. Wyrzucimy ją z domu i napalimy wielki ogień, suche gałązki będą strzelać i skwierczeć. I zrobi się ciepło. Zostanie tylko kupka popiołu i za miesiąc nie będziemy nawet pamiętać jak wyglądała. Zaświeci się na chwilę gwałtownym płomieniem, by potem zgasnąć ostatecznie.

I tak schyłek i początek roku to i myśli ostateczne. I tak naprawdę Gorzka żadnego ogniska nie wznieci, bo brak jej odwagi, bo brak jej sił, bo w żaden sposób nie przygotowała się na tę zimę z mrozem i śniegiem, bo nie ma ani butów odpowiednich ani czapki, tak sobie myśli, że schowa się na ten miesiąc jak kot pod komodę nawet bez oliwki i wyjdzie dopiero wtedy, gdy będzie miała naprawdę ochotę. Gdy ciepłe światło będzie kładło się na drewnianej podłodze i sięgnie jej włosów albo policzka. Albo gdy ktoś niefrasobliwy ułoży sam suche gałęzie w wielki kopiec,  podpali i nie omieszka jej zaprosić. Żeby jej nie było tak wszystko jedno.

I żeby nie było, że Gorzka tylko smęci, to jeszcze powie, że wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że będzie miała udany rok. Bo potłukła kieliszek, ale całe szczęście, że zdążyła wszystko z niego wypić. I śniły jej się ognie i gwiazdy, jakby cały świat coś z nią świętował. Bo po nocy zawsze przychodzi dzień, a ona zawsze nosi w kieszeni zapalniczkę, gdyby zrobiło się naprawdę ciemno. Bo po świętach waży tylko kilogram więcej, bo na choince nie ostał się już ani jeden cukierek, a został jeszcze cały słoik pulpetów rybnych, których koty nie chcą jeść. Ani psy. Bo... no bo jak może myśleć inaczej?