Smutno mi, Boże...

Smutno mi, Boże! Dla mnie na zachodzie

Rozlałeś tęczę blasków promienistą;

Przede mną gasisz w lazurowej wodzie
 Gwiazdę ognistą… 

(J. Słowacki)

 Miało nie być już Mrs. Gorzkiej, a Gorzka nie może się ze sobą rozstać. Nie może jeszcze postawić grubej, czarnej kreski, bo za nią wlecze się długim, ciężkim ogonem sprawa zawieszona. I tak by chciała Gorzka podskoczyć i ją złapać. I poczuć ją w dłoniach, przyjrzeć jej się dokładnie, wygłaskać, żeby już tak nie dokuczała, żeby nie wisiła jej nad głową. Ale jest za mała. Zadziera tylko głowę do góry i patrzy jak wisi. Może sobie podskakiwać jak kot do zabawki, wyciągać rękę, ale nawet jak podstawi krzesło, to ktoś niefrasobliwy podnosi ją znów do góry. I patrzy tak na nią raz obojętnie, raz ze złośliwym uśmieszkiem, to potem znów w głębokim rozczuleniu, a czasem zapomina o tym, że tam coś wisi, ale na krótko, bo potem ma wrażenie, że sprawa wzięła ostry szpikulec i dźga ją lekko gdzie popadnie lub szturcha gwałtownie za karę, że o niej zapomniała. I tak sobie Gorzka myśli, że jak ją kiedyś włożą to trumny, to ta sprawa przywlecze się za całym korowodem, rozepchnie się łokciami i wskoczy za nią, ułoży się na wieku, i tak już zostanie na wieki wieków.

I choć w życiu zdarza się wiele spraw załatwionych mniej lub bardziej do końca, to ta u bohaterki jest tak ekspansywna, tak się mocno przyssała, a nawet, że zapuściła w niej tak silnie swoje korzenie, że nie może nic jej zrobić. Mało tego, Gorzka poczuła, jakby to było jej własne dziecko, a dziecka przecież nie można porzucić. To samo ciało, ta sama krew, podobna wrażliwość, ale słowa już inne, inne przekonania, inne myśli, a w duszy nie wiadomo, co gra i jak gra, co czai się w zakamarkach, gdy nikt nie widzi i nikt nie słyszy. Gdyby Gorzka świetnie sobie ze wszystkim radziła, to by powiedziała, że uczepiła się jak rzep psiego ogona i wtedy wzięłaby ją mniej lub bardziej delikatnie w palce, wyszarpnęła i wyrzuciła daleko, ale że tak nie potrafi, to nosi ją i karmi  i do snu codziennie układa, a jak krzyczy we śnie, to wstaje do niej prędko. Bo o dzieci trzeba się troszczyć, można o sobie zapomnieć, ale  o nich nie można, bo wtedy odezwie się ta rana taka czerwona i zacznie okrutnie boleć, a potem usłyszy się jeszcze: "jadłaś, a mnie nie dałaś, piłaś, a mnie nie napoiłaś..." I co ma wtedy taka matka zrobić? Matka wtedy weźmie na ręce i ukołysze, ukoi i wszystko obieca.

I patrzy Gorzka na to swoje dyndające dziecko nad głową, które wisi na tej niewidzialnej pajęczynie, zbudowanej z super trwałych mikrowłókien, których nawet ogień nie zniszczy ani woda. I chciałaby je zdjąć i wziąć, jak to ryczące dziecko, ale nie może, bo nie sięga. A w  środku ją wszystko pali.

A za oknem prawie że ciemno. Nawet ptaków nie słychać. Rozgrzane od słońca zlodowaciałe sople nie kapią, nie unosi się z Gorzkiej oddechu wesoła para,nie skrzy się droga...  Ranek to czy wieczór? A w kącie leży nowy płaszcz zakupiony na poprawę humoru, ale spakowany, czeka na oddanie, bo Mrs. Gorzka wygląda w nim jak niedźwiedź wybierający się na bal z przewiązanym u szyi cytrynowym szalikiem. Nie ucieszyła się, bo dla siebie kupiła. Lepiej niech wyjdzie na białe pole i zawoła kruki i wrony, rozdziobią, co się da, a pewnie i wszystko, bo po co zostawiać cokolowiek i dla kogo? A ile w sklepach sukienek na lato! Ależ to czysta profanacja tak w środku zimy letnie sukienki kupować, ale mierzą, oglądają, kapelusze, kolorowe chustki, plecaki. Jak wróciła do domu, to się porzygała tymi kolorami i zapachami.

Brak światła wywołuje u Gorzkiej obrzydliwe grzebanie w środku i totalny brak nastroju do śmiechu i zabawy. A przecież trwa okres zabaw wesołych, balów, śmiechów, gwarów, muzyki i tańców. Co jest z nią do jasnej cholery nie tak?

Czy jej się wydaje czy pojaśniało za oknem? Nie, to jej się tylko przez chwilę przewidziało...