Droga przez Duży Las

Teraz Mrs. Gorzka znajduje się już w bezpiecznej odległości od rzeki, prowadzi swój rower krętą, ciemną drogą jeszcze wśród nadrzecznych wierzb i leszczyn. Za chwilę znajdzie się na skrzyżowaniu i gdyby nie to, że rower jest niesprawny, to pomknęłaby tą drogą szybko do domu. Niestety czeka ją droga przez las, bo krótsza i bezpieczniejsza, ale ciemna jak tabaka w rogu, bo tylko od czasu do czasu ujrzy się maleńki punkcik z przejeżdżających przez drogę samochodów, ale jest on tak malutki, że nic nie rozświetli, tylko co najwyżej utwierdzi Gorzką w przekonaniu, że nadal jest jeszcze w tym lesie i jeszcze jakieś dziesięć minut drogi przed nią. Za jakiś czas te samochodowe znikną, a pojawią się te z lamp przy domach, ale też tylko na sekundę lub dwie, żeby wiedziała, że dobrze idzie. Bo drogi nie widać. Jeżeli chcesz iść leśną ścieżką, a nie błądzić po stumilowym lesie, musisz patrzeć w górę, bo tylko tam ujrzysz szerszą wstęgę rozgwieżdżonego nieba, które jak ścieżka z "Jasia i Małgosi" będzie ci wskazywać, którędy iść. Aż zacznie cię boleć kark od zadzierania głowy.

Od świateł samochodowych do tych domowych znajduje się około sześciominutowy kawałek zupełnie ciemny. Oczywiście w zależności jak szybko się chodzi. Bo można ten kawałek przebyć w trzy minuty, a można i w dziesięć. Na tym odcinku droga się zawęża nieco, przydrożne krzewy i drzewa wdzierają się również na nią, ścieśnia się mleczna droga nad głową, robi się ciszej, jeszcze ciemniej i nieco pod górkę, Drzewa rosną gęściej, że gdybyś chciał w nie uciekać z rowerem, to nie dałbyś rady dalej się sprawnie poruszać, ale to zbędne, bo jeśli zdarzy ci się przystanąć w tym miejscu, to raczej  nie zadzieje się to z twojej woli (w tym miejscu nikt rozsądny nie przystaje). I zwykle nie możesz się przez kilka minut ruszyć dalej. Musisz pozwolić przejść innym, to nic że jest ich tak wielu i że w zetknięciu z tobą rozpływają się jak obłok mgły, musisz pozwolić im przejść, bo twoje nogi odmówią ci posłuszeństwa...

Bo gdzieś tam w świecie istnieje taki las. Mówi się na niego "Duży Las", bo rosną w nim same olbrzymie drzewa. Są to sosny, które z jakiejś przyczyny nie zostały ścięte z innymi drzewami, ktoś je zostawił w jakimś celu, a potem tak urosły, że był kłopot z ich usunięciem. Kiedyś w tym lesie na dużych polanach między drzewami, stały duże drewniane domki-kapelusze, pod którymi można było przy drewnianych stołach usiąść i odpocząć. Były wyznaczone miejsca na ogniska, na namioty. Kiedyś przyjeżdżali tam harcerze, którzy zawsze rozerwali nieco miejscową młodzież. Historia harcerzy nie jest jednak tak odległa. Te olbrzymie sosny są dużo starsze i zdecydowanie pamiętają coś jeszcze...

Znacznie później ktoś jednak tam odkrył nóż. Nóż ze śladami czyjejś krwi, wrzucony do jednego z domków, nie wiadomo przez kogo, nie wiadomo jak, ot nagle osoby siedzące przy stole usłyszały wpadający przedmiot, gdy wyjrzały, nie było nikogo, nie drgnęło nawet źdźbło trawy, nie słychać było nawet najmniejszego szmeru, tylko ten nóż tam pozostał, rzucony na piasek z śladami krwi. I ktoś go tam zakopał na środku w piasku, żeby nie było żadnego śladu, a potem domki rozebrano i wszystko zarosło najpierw trawą, a potem dzikimi jeżynami i malinami, poziomkami, a nawet grzybami. 

Później jeszcze jednej nocy ktoś wracał przez las do domu i gdy był akurat w najciemniejszym miejscu, że nie wiedział, gdzie dalej droga, stanął zdumiony, nagle zrobiło się jaśniej, bo drogę rozświetlił długi korowód mnichów w czarnych opończach z pochodniami. I choć ten ktoś próbował uciekać, to nie mógł. Nogi wrosły w ziemię i musiał tak stać na środku drogi i patrzeć jak te dziwne postacie przechodzą przez niego po kolei, aż do ostatniego, dopiero potem wszystko zlało się z powrotem z nocną czernią i znów nie było nic widać, a nogi oderwały się w końcu od podłoża i można było dygocząc ze strachu spróbować iść dalej.

Potem, za jakiś czas, znów ktoś inny zetknął się z tym dziwnym korowodem w środku nocy, ledwie żywy wrócił do domu...

Teraz Gorzka jest już za tym najciemniejszym miejscem. Za chwilę ujrzy pierwsze błyski latarni wiejskich, za chwilę poczuje zapach bzów i usłyszy znajome psy, a na nią opadnie nocne ciepło z nie całkiem jeszcze wystygłych od słońca domów.