Zdziwiły się kaczki...

Śniło się Mrs. Gorzkiej, że dołożyła porządnie do ognia. Nie żadne patyki, tylko całkiem spore klocki. Teraz będzie się długo palić.

Na dworze czy tam na polu natomiast jest chłód. I to taki przejmujący, że gdy wieczorem siedzi przy stole i pije gorącą herbatę, to jeszcze dodatkowo zawija się kocem i zakłada kurtkę. I siedzi taka okutana mumia, że nie może nawet ręki wyciągnąć, żeby sięgnąć do klawiatury albo po filiżankę z herbatą.  Bo ją coś okropnie od środka rozsadza. Dosłownie jakby z jej płuc chciała wydostać się wielka bryła lodu, tak ją ciśnie w okolicach mostku i nic nie robi się cieplej, tylko cały czas chce wyleźć, na siłę się wydostać. A już najbardziej lodowato jest po lewej stronie, jakby zamiast serca miała małą zimną bryłkę. Przez plecy co chwilę przetaczają się dreszcze, stopy są zimne i dłonie. A gdy w końcu sięgnęła po filiżankę z herbatą, okazało się, że również jest już zimna. Wszystko stygnie jakoś szybciej, a czas to jak z bicza trzasnął, nic sobie z Gorzkiej nie robi, za nic ma, że ona jeszcze z wszystkim jest tak do tyłu. Jeszcze chwila i zacznie wiatr świszczeć w niedomkniętych oknach, a mróz wymaluje na nich bajeczne rośliny.

Nie tylko pola i drzewa omroziło. Samopoczucia zmroziło jeszcze bardziej. Zamiast codziennego dokazywania, są zasznurowane usta, złowrogie spojrzenia. Zamiast żartów o pocałunkach przy jajkach, są krzywe miny, a nawet jak ktoś zażartuje, to okazuje się, że to wcale nie żart jest, ale osobista szpileczka. Ale co my tam o jajeczkach i szpileczkach. To nie o nie przecież chodzi. Tu chodzi o miotłę, której długi kij ktoś wraził w mrowisko, a inny znowu długiego, ostrego gwoździa próbuje wbijać ciężkim młotkiem. Niedługo nadciągnie husaria z kopiami, a po nich kosynierzy z kosami. Natomiast ulicami chadzają tatusiowie z dziećmi i coś głośno im tłumaczą, żeby pół ulicy usłyszało, żeby się obejrzeć, co ten tata taki mądry dziecku tłumaczy.

Place zabaw opustoszały, bo zimno, a nawet jak się jakiś rodzic zapędzi, to szybko z powrotem ucieka i znów coś dziecku tłumaczy patrząc gdzieś ponad głowami wszystkich. Babcie przestały chodzić na zajęcia dodatkowe z angielskiego i na chór, gimnastyka też opustoszała. Nawet przedświąteczne zakupy w sklepach nie nabrały jeszcze rozpędu, bo kto ma ochotę kupować, gdy żarty się go nie trzymają? Jak tu spożyć wielkanocne śniadanie, kiedy miny kwaśne? Tylko dzieci jeszcze nie mają dość, tylko dzieci jeszcze tęsknie spoglądają za kolorowymi zajączkami, żółtymi kurczaczkami i ostrożnie zaglądają w mamine oczy, czy to dobra chwila, żeby ją o nie poprosić. 

Aura idzie w za pan brat za tym wszystkim. Obsypane białym śliwy zapłakały nad swoją nieszczęsną dolą, że je taki mroźny wiatr i deszcz osmagał. Nie suszy się wesoło bielizna na sznurach, jak się jakiś ptak odezwie, to tak ostrożnie, że zaraz przestaje, jakby mu głupio było, że tak ni  z gruszki ni z pietruszki. Koty wyglądają tęsknie zza okien i spuszczają nosy na kwintę, bo zimno w łapy, a w domu dzieci za ogon ciągną z nudów, szynki się nie wędzą, ściera natomiast fruwa zdecydowanie za często, że to chyba strajk jakiś straszny nadszedł. Oj ciężkie czasy idą, skoro nawet w kocim słowniku

znalazło się to słowo. A co jeśli na święta ani kaczki, ani nawet zająca w buraczkach nie będzie?