Strych

Jako małe dziecko Mrs. Gorzka miała zamiłowanie do strychów. Na siłę drabinami próbowała się tam dostać, niestety troskliwi rodzice uparcie ją z połowy drabiny zawsze ściągali. Ale te wysoko usytuowane, drewniane, byle jak na skobel zamknięte drzwi, nęciły. A w głowie małej Gorzkiej aż roiło się od pomysłów, co tam oprócz siana może się znajdować. Na pewno jakieś zakazane książki i gazety, stare zeszyty z piosenkami i wycinkami z czasopism, niezwykłe, nie mogące ujrzeć światła dziennego, bo schowane przed zazdrosnym mężem fotografie, cała szafa starych kożuchów, płaszczy i na pewno welon ślubny, białe, ślubne buty z koturnem, jakich się już dziś nie nosi, cekinowe bluzki na jeden raz, sukienki z głębokim dekoltem i dużym rozcięciem na udzie, czerwone szpilki i kabaretki z oczkiem, stare babci fartuchy, olbrzymie pierzyny i cała masa dziwnych przyrządów i urządzeń, których przeznaczenia można się tylko domyślać. A gdyby tam jeszcze była ta stara prababci walizka, do której nigdy nie pozwalała zaglądać. Jednak dopóki prababcia żyła, walizka była nienaruszalna. Kto wie, co dopiero tam się znajdowało. Z czasem Gorzka ją dostanie, ale bez zawartości.

Już niezwykle przyjemne było ułożenie się na tym rozgrzanym od gorącego dachu sianie, wdychanie tego ciężkiego kurzu, który w dzisiejszych czasach zabiłby niejednego alergika i obserwowanie jak światło przebija się przez szczeliny między dachówkami i różne inne dziwne dziury. No i prawie zawsze były tam koty. Małe kocięta, które mamy zostawiały tam przekonane, że to bardzo dobra kryjówka.

To wszystko same rupiecie, mówiła mama, tam nie ma nic ciekawego, brudno, kurzu pełno... Nie bardzo wierzyła w to mała Gorzka, bo ona wiedziała, że to wszystko jest przecież niezwykłe, bo tam przecież nie wolno wchodzić i grzebać. Bo można spaść i zrobić sobie krzywdę.

Wszystko jednak do czasu, bo nadeszła pora, że Gorzka była już na tyle duża, że potrafiła wleźć tam sama i nikt jej przy tym nie zauważył. I było dokładnie tak, jak sobie wyobrażała. Znajdowały się tam niezwykle rzeczy, o podejrzanym zapachu, a rozproszone światło drgało jej na włosach, skórze i przyjemnie głaskało. Kładła się wtedy z kociętami, które pcheł miały więcej niż sierści, na tym rozgrzanym sianie ze słomą i plewami, słuchała ich przyjemnego warkotu i niemalże zasypiała. Wychodziła dopiero po kilku godzinach, gdy ktoś przypomniał sobie o jej istnieniu i zaczął nawoływać. Czasem przeglądała te wszystkie zakazane książki, z których dowiedziała się wielu bardzo niezwykłych rzeczy, równie niezwykłych rzeczy się naoglądała, przymierzała sukienki, buty, welon, a nawet stare biustonosze. W zeszytach znalazła sprośne wojskowe piosenki i wiersze, zasuszone kwiaty, kartki pocztowe z miłosnymi wyznaniami, a w jeszcze innej dziurze zdjęcia, o których nie może zbyt wiele mówić, bo nie wypada. Wychodziła stamtąd brudna, ukurzona, upocona, a w ubraniach tkwiła cała masa ostrych plew, które gryzły jeszcze okrutniej niż kocie pchły. Trzeba było jeszcze zdążyć się przebrać, żeby nikt nic nie podejrzewał, gdzie to się łaziło.  Na rozpalonej skórze zawsze jednak pozostały zdradliwe ślady. Czerwone zadrapania, kropki, kreski i malinki od kocich pazurów, ostrych plew, ukąszeń i inne niezidentyfikowane rany kto wie od czego. 

Na każdym starym ciemnym strychu słychać głosy zapomnianych dni, czuć gęstą atmosferę namiętnych spotkań, niewypowiedzianych słów, szepty i kocie mruki. Kurz przykrył wszystko, co kiedyś było ważne, a teraz pozostawiło po sobie tylko stertę śmieci. Każdy strych jak jakiś wielki organizm czeka tylko na kolejną ofiarę, by wciągnąć ją w swoją pełną tajemnic i zagadek grę.
 

I to by było już wszystko, trzeba jeszcze tylko wspomnieć na koniec, że na  strych trzeba wejść samemu lub co najwyżej we dwoje. Każda kolejna osoba to już dodatkowy tłok. A wtedy te intymne ucieczki na strych przestaną być wyczekiwanymi spotkaniami, a staną się zwykłymi, nudnymi wycieczkami.