Na co komu droga

         Motyw drogi to jeden z najbardziej skazanych na sukces tematów. Czy to będzie książka, film, muzyka,  czy może wystawa fotografii w lokalnej galerii pewne jest, że przyciągnie dość sporą rzeszę odbiorców. Co ma w sobie ten kawałek asfaltowej, betonowej lub ze zwykłego piachu , żużlu i kamienia utoczonej mniej lub bardziej prostej nawierzchni? Czasem wznoszącej się lub opadającej, z mniejszymi lub większymi dziurami najczęściej prostokątnej, długiej, bo zwykle bez końca, płaszczyzny? Dlaczego ta prosta wyrysowana ludzkimi potrzebami tak wszystkich niepokoi, ale i zachwyca? Ona jest przecież z nami od wieków. Powinna się nam już znudzić. Wszystko wskazuje jednak na to, że jest nam po prostu potrzebna do życia.

Cóż jest piękniejszego od mglistego punkciku na końcu równej jak stół autostrady, od zwykłej ekspresówki obsadzonej po bokach drzewami, od lipowej alei prowadzącej nie wiadomo gdzie, od leśnej, piaszczystej drogi, która nigdy się nie kończy, a niespodzianek ma więcej niż mikołajowy worek? To jest to, co nam zapiera dech w piersiach, nawet gdy jedziemy tylko do marketu po masło. To jest to, czego nie umiesz dziecku wytłumaczyć, dlaczego nie może zasnąć dzień przed wyjazdem na wycieczkę, bo ty sam też nie potrafisz tego wytłumaczyć, że mimo iż taki stary koń z ciebie, to ci coś w środku drga, gdy pakujesz torbę podróżną i zamiast się wyspać, to oczy w ciemności aż świecą, gdyby ktoś przypadkiem cię wtedy zobaczył  i nie wytłumaczysz się, że nic nie brałeś, z tego pobudzenia. 

A przecież jedziesz tylko pięćset kilometrów, wcale nie tak daleko. Nawet całkiem blisko. Przed tobą kilka godzin patrzenia w odległy szary punkt. To brudne toalety przy autostradach bez ręczników jednorazowych, kawa z automatu w papierowych kubkach, leśne postoje z górą śmieci i ubikacją wokół całego parkingu, wyrwy w jezdni na pół łokcia przed którymi ledwie zdążysz umknąć (albo i nie), szpanerskie bryki,  babki w głębokiej opaleniźnie w różowych dressach zwykle z maleńkimi psińciami na rękach, kolejki po parówki na stacjach benzynowych i korki, w których przyszło ci stanąć nawet na kilka godzin. I po co się w to wszystko pchasz?

Nie wytłumaczysz się z tego, bo sam tego nie pojmujesz. To tylko samo życie, które jest przecież krótką podróżą, każe ci wciąż iść do przodu, pakować manatki i zaczynać wszystko od nowa. Wyruszyć i nie bać się, co tam czai się za zakrętem, wszak wer nicht wagt, der nicht gewinnt.
I jakkolwiek zabrzmią te oklepane frazesy, życie to droga, ciągła podróż, a my to tylko wieczni pielgrzymi, którzy realizują się na krótszych bądź dłuższych dystansach, to trzeba pochylić czoło i skinąć głową na zgodę. Tak, droga jest nam potrzebna do życia, choćbyśmy mieli jeździć tylko po kartofle i maślankę. 

Gdyby zapytać kogokolwiek, o jakiejkolwiek  porze dnia lub nocy, to zawsze ci odpowie, a idę tam, albo jadę tam, ewentualnie idę się przejść, pojeździć, pobiegać, wyjeżdżam, wracam, uciekam, wybywam, adieu, arrivederci, sayonara, bye, bye... Tu nie ma nic do tłumaczenia, każdy z nas jest w ciągłej drodze, tyle że jedni jeżdżą po lepszych, a inni omijają wciąż dziury albo ryją oponami w błocie.