Pani Lipa czyli lokalna legenda

Gdy życie dobije cię swoją niefrasobliwością, a nie, przepraszam, nie życie, bo ono jest cudowne, gdy ludzie porządnie przetrzepią cię swoją super życzliwością, przeczytaj sobie bajkę, bo one zazwyczaj dobrze się kończą. Pora więc na kolejnego odgrzewanego kotleta czyli ni to bajkę, ni to legendę z rejonów Wąsosza.

W lesie było mokro od padającego deszczu. Nie rozwinięte jeszcze dobrze liście, nie chroniły wcale przed spadającymi kroplami, które jak wściekłe wpadały za kołnierz. Runo było wilgotne i zimne. Zielone gałązki barwinka łapały przemoknięte buty, ale od naporu ludzkiej siły, puszczały w końcu zrezygnowane.Wątłe to jeszcze wszystko było, bo to dopiero maj się zaczął po niezwykle suchym kwietniu, bardziej było jeszcze szaro i brązowo niż zielono.

Ale to wydarzyło się jeszcze dawniej...

Ktoś szybko szedł po leśnym runie oglądając się za siebie niespokojnie. Bardzo wczesny ranek ledwie rozświetlał słabo widoczną ścieżkę wzdłuż dębowego młodnika. Niespokojne drzewa niosły jakąś dziwną pieśń przerywaną co chwila klaśnięciami kropli deszczu na tych rozwiniętych już młodych liściach.  Niosło się to echem i brzmiało jak jakieś dalekie przytłumione odgłosy walk. Wybrał potężną lipę, wcale nie tak  daleko od drogi, którą by objąć, potrzeba z dwunastu chłopów. To dobre miejsce. Nie ma tu drugiego tak charakterystycznego drzewa. Ostrożnie zdjął z pleców ciężki kufer z mosiężnymi okuciami i odłożył go na bok. Zabrał się za kopanie. Trudno mu to szło, bo w ziemi pełno było korzeni, więc oddalił się nieco na południową stronę. Przez chwilę wstrzymał pracę, bo wydawało mu się, że usłyszał jakieś kroki, coś poruszyło się między drzewami. Zwierzę to było czy człowiek? Blady świt nie pozwolił domyślić się, co zamajaczyło mu przez chwilę przed oczami. To złowieszcze klaskanie deszczu sprawiło, że wystąpił mu zimny pot na czoło, a szpadel wyślizgnął się z ręki. A jednak to człowiek. Wyłonił się spomiędzy drzew jak jakaś zjawa i ze spokojem patrzył, jak sługa kopie przy tym wielkim drzewie. Bogaty Żyd (znowu) zlecił swojemu słudze zakopanie pokaźnego majątku. Dużo tego było i złota i srebra w najróżniejszej postaci. Kazał wyjść mu wcześnie rano, by nikt nic nie widział, a on za nim powoli szedł, by sprawdzić, czy czasem nie przyjdzie mu ochota, uciec z całym jego majątkiem. Obiecał mu za to woreczek złotych monet. Gdy dół był gotowy, podszedł blisko niego, przez chwilę zmierzyli się wzrokiem i patrzył jak sługa próbuje zrzucić kufer. Nie pozwolił mu na to. Kazał mu wskoczyć do dołu i sam mu podał swój swoje złoto, by czasem skrzynia się nie uszkodziła. Gdy chłop posłusznie położył go na dnie, wyciągnął pospiesznie rękę, by pan pomógł mu się wydostać. Nie dane mu jednak było wyjść z wykopanego dla siebie samego grobu. Uderzony kilkakrotnie narzędziem w głowę, upadł wprost na skarb, by pilnować go przez wieki. 

Żyd nie spieszył się z zakopywaniem. Robił to powoli i bardzo dokładnie mamrocząc przy tym cicho. Po godzinie świt objawił się już czerwoną zorzą, a miejsce zbrodni było zupełnie niewidoczne, przykryte warstwą zeszłorocznych liści, mchu i uschniętych gałęzi. Mężczyzna spokojnie wrócił do domu. Nie wiadomo, czy ktoś obserwował to zdarzenie z ukrycia, czy Żyd sam się komuś przypadkiem wygadał, ale we wsi z czasem rozniosła się wieść, że w lesie gdzieś ukryte jest złoto, a miejsca pilnuje duch służącego, by czasem skarb nie wpadł w niepowołane ręce. Od wieków ludzie kopią w tym miejscu z nadzieją na szybkie wzbogacenie się z marnym jednak skutkiem, bo podobno wszyscy i tak uciekają wystraszeni nie wiadomo czym. 

Niedługo po tym, w miejscu przy lipie, dokładnie 23 kwietnia 1863 roku, rozegrały się inne ważne wydarzenia związane z czasami powstania styczniowego.  Ludzie powiadają, że całe polany barwinka urosły tam właśnie na krwi powstańców. 

W czasie drugiej wojny światowej miejscowi na polecenie Niemców kopali tam długi okop, który teraz wskazuje drogę do starej lipy. Pani Lipa już nie jest taka sama. Po dawnym pniu nie ma wcale śladu, ale od niego wyrosły nowe pędy, które teraz są już potężnymi drzewami. Miejsce jako świadectwo tak ważnych wydarzeń, wciąż jest pamiętane. Nie brak również śmiałków, którzy jeszcze wierzą w przekazywaną ustnie legendę o ukrytym skarbie i kopią wokół szukając złota, co zresztą bardzo dobrze widać po wykopanych wokół drzewa dziurach.

Bajka to czy nie bajka, nie warto się o to kłócić. A że źle się skończyła, nic przecież nie szkodzi, są i takie bajki, co się źle kończą, zupełnie inaczej niż byśmy chcieli. Jak to w życiu bywa.