Przejdź do głównej zawartości

"Szepnij mi w sercu, powiedz, że jesteś"


















 

 Święty Michale Archaniele! Wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy, a Ty, Wodzu niebieskich zastępów, szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen.

 

Tytułowy cytat pochodzi z książki  "Zaślubiny patyków"  J. Carroll

Etykiety

Etykiety:

Komentarze

  1. Lubisłowa12 lipca 2022 02:04

    Jestem. Nie słyszysz? Szumię drzewami. Oddycham trawami.
    Piękne zdjęcia :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mrs.Gorzka16 lipca 2022 23:29

      Tak słyszę Cię i czuję codziennie, dziękuję, że jesteś :)

      Usuń
  2. Pola12 lipca 2022 07:06

    Piękny cytat! Oczarował mnie absolutnie!
    Przepiękne zdjęcia!
    Dobrego dnia!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mrs.Gorzka16 lipca 2022 23:30

      Moją uwagę też zwrócił, uznałam, że muszę go zanotować. Dziękuję, pozdrawiam :)

      Usuń
  3. Witold Naglik13 lipca 2022 14:46

    Minimum słów, maksimum treści. Cudowne zdjęcia i spokój. Dla mnie super!!!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mrs.Gorzka16 lipca 2022 23:31

      Słowa jakoś kategorycznie zabroniły się publikować, bo wpis powstał, ale ostatecznie zostały tylko zdjęcia i cytat :)

      Usuń
  4. Anna K. Olszewska14 lipca 2022 11:44

    Zespół Naaman śpiewa ten utwór.

    OdpowiedzUsuń
  5. Mrs.Gorzka16 lipca 2022 23:33

    A dziękuję Ci za wskazówkę, na Ciebie zawsze można liczyć :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Gratiana18 lipca 2022 20:02

    Piękny cytat. Zdjęcia bajeczne dopełnieniem cytatu. Moc serdeczności <3

    OdpowiedzUsuń
  7. Anonimowy22 lipca 2022 22:16

    Bardzo mnie urzekł ten cytat Gorzka, zdjęcia są obłędne. Co to za miejsca sfotografowałaś? Cudne sa :) Uściski od Kasinyswiat

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Zapadły Dół czyli lokalna legenda

Co zrobić, żeby historia była ciekawa? Żeby dajmy na to dwadzieścia parę oczu zwróciło się na ciebie w jednej chwili i zaczęło z zainteresowaniem słuchać? Żeby rozmowy cichły po trochu, a oczy zatrzymały się na jednym punkcie i tak już zostały?  Pewnie trzeba być przekonanym do tego, co się mówi i samemu w to wierzyć. Najważniejsze to być autentycznym. Jeśli ty w siebie uwierzysz, to inni też. Jeśli wierzysz w to, co mówisz, to cię usłyszą i co najwyżej uznają się za idiotę, ale wysłuchają. W obecnych czasach zawsze, wszędzie i na wszystko znajdziesz wytłumaczenie i gotową  receptę. Nie martw się, na pewno jesteś już zdiagnozowany, choć sam wcale o tym nie musisz wiedzieć. To już nie te czasy, gdy każda wieś lub miasto miały jakichś swoich lokalnych dziwaków, chorych, nieprzystosowanych,o których się szeptało i pokazywało palcami. Teraz wszyscy cierpimy na jakieś dziwaczne schorzenia, które sami sobie przypiszemy albo zrobią to za nas inni. To nie te czasy, gdy od ucha ...
31 komentarzy
Czytaj więcej

Co nocami puka w szyby

Dom był mały, ale i tak za dużo było w nim szaf, drzwi, łóżek, pod którymi nie wiadomo co się czai, dziwnych i ciemnych zakamarków, a przede wszystkim okien. I siłą rzeczy trzeba było zasypiać z głową schowaną pod kołdrą, żeby czasem nie usłyszeć jakiegoś dziwnego i trudnego do zidentyfikowania dźwięku, albo co gorsza, nocnego pukania w szybę. Szczególnie wtedy, gdy w wieku czterech czy pięciu lat trzeba było zasypiać całkiem samotnie. Właściwie nie ma się co dziwić babci i prababci, które chciały mieć w końcu święty spokój od marudzącego i płaczącego za rodzicami dziecka, więc gdy zakopało się w kołdry i nie było już go widać i słychać, to można było w końcu odetchnąć z ulgą i iść do siebie. Dziecko miało coraz mniejsze oczy, ale spać nie chciało, mało tego, jeszcze marudziło, pochlipywało i ciągnęło co rusz za fartuch, a jeszcze do tego nie chciało jeść mleka. Co tu z takim bachorem zrobić? Najlepiej postraszyć. Dlatego też, gdy już w ogóle nie chciało się uspokoić, a dorośli nie mog...
17 komentarzy
Czytaj więcej

W chowanego

Zabawa w chowanego była zawsze najlepsza. Na babcinym podwórku było pełno szop, komórek, strychów, była i piwnica, i najróżniejsze naprawdę niezwykłe zakamarki, w których łatwo było się ukryć, ale potem wychodził z nich człowiek z toną pajęczyn na głowie, umorusaną buzią i rękoma, o ubraniu nawet nie wspominając. Taka zabawa była jednak najlepsza. Nieważne były pasy na goły tyłek, zapominało się o nich szybko, ale nigdy nie zapominało się podniecającego uczucia, które aż wierciło w brzuchu, gdy ktoś przechodził koło twojej kryjówki i nie potrafił cię znaleźć. Albo uczucie, gdy myślisz, że nikt cię nie widzi, a nagle czujesz czyjś dotyk na swoich plecach. A potem złość, ale i szczery śmiech. A najprzyjemniej było, gdy w zabawie brały udział właśnie te, a nie inne osoby.   Zabawa w chowanego trwa nadal. Kto się da odnaleźć, kto uchyli rąbka tajemnicy? Jak zabawa w butelkę - na kogo wypadnie - ten zdradza szczegół ze swojego życia, o którym oczywiście nikt nie wie. Chowamy się...
39 komentarzy
Czytaj więcej