Dom był mały, ale i tak za dużo było w nim szaf, drzwi, łóżek, pod którymi nie wiadomo co się czai, dziwnych i ciemnych zakamarków, a przede wszystkim okien. I siłą rzeczy trzeba było zasypiać z głową schowaną pod kołdrą, żeby czasem nie usłyszeć jakiegoś dziwnego i trudnego do zidentyfikowania dźwięku, albo co gorsza, nocnego pukania w szybę. Szczególnie wtedy, gdy w wieku czterech czy pięciu lat trzeba było zasypiać całkiem samotnie. Właściwie nie ma się co dziwić babci i prababci, które chciały mieć w końcu święty spokój od marudzącego i płaczącego za rodzicami dziecka, więc gdy zakopało się w kołdry i nie było już go widać i słychać, to można było w końcu odetchnąć z ulgą i iść do siebie. Dziecko miało coraz mniejsze oczy, ale spać nie chciało, mało tego, jeszcze marudziło, pochlipywało i ciągnęło co rusz za fartuch, a jeszcze do tego nie chciało jeść mleka. Co tu z takim bachorem zrobić? Najlepiej postraszyć. Dlatego też, gdy już w ogóle nie chciało się uspokoić, a dorośli nie mog...
I tak przywołałaś wspomnienie pewnego, niesamowitego utworu: https://www.youtube.com/watch?v=DLOth-BuCNY
OdpowiedzUsuńPiękne zdjęcia jesieni...
Klimatycznie. Piękna ta nasza jesień, pięknie nas inspiruje.
OdpowiedzUsuńAch ten drapak uczuć i zdjęcia. Przez chwilę mi się wydawało, że lubię jesień, ale tylko przez chwilę. Nie lubię, bo ciemności, bo ptaki nie śpiewają, bo dzień niby ciepły, lecz wczesna noc zimna. Tych bo jest zbyt dużo. Jednak dzięki tami ludziom jak Mrs. Gorzka żyję, trwam aż do wiosny.
OdpowiedzUsuńWiersz idealny - nie tylko o jesieni. Mamy swoje różne strony z różnych nawet książek. W sumie kilka słów, a opisało człowieka jako całość. Zdjęcia cudowne. Obejrzałam na laptopie powiększone. Namalowałaś słońce jesieni roztańczone. Piękne. Rozpieszcza nas w tym roku jesień. Dobrego czasu Gorzka i dużo słońca, ciepła na kolejne dni <3
OdpowiedzUsuńKocham poezje Harasymowicza. Urzeka mnie każdy jego wers, jesienny czy jesienny. Urocza lekkość w każdym słowie.
OdpowiedzUsuńPięknej niedzieli Kochana
Kasinyswiat