Zmroziło

      

  Przykro mi to ogłosić wszem i wobec, ale wiosny nie ma. Jeżeli ktoś miał taką nadzieję, że to już, że już można porządki w szafach robić, to się nieco pomylił. Przyszło, zmroziło i ośnieżyło.   Mrs. Gorzka patrzy przez okno i widzi tylko wirujące płatki. Drobne są i ostre, do tego zrywa się wiatr. A jeszcze przedwczoraj na bagnach Gorzką wystraszyły żurawie, bocian już był i łabędzie zrywały się w pędzie, przecinając ciężko skrzydłami powietrze, że Gorzka myślała, że to samolot. Od paru dni, gdy wychodziła z domu, witały ją ptaki, jakby skowronki, ale czy to one, Gorzkiej trudno powiedzieć, bo już zapomniała z dzieciństwa, a teraz brakuje tych pól i związanych z nimi zapachów, że nawet gdy słyszy skowronka, to nie wie, czy to na pewno on. Również dobrze mogą to być sikorki, którym pod wpływem ciepła zmieniają się głosy (tylko tym od Gorzkiej, nie jest to w żaden sposób poparte naukowo), albo może po prostu śpiewają pełniejszą piersią, bo ciałka mają mniej zmarznięte i mogą głębszy oddech wziąć...

Gorzką też zmroziło, chodzi skurczona i nie może wziąć głębokiego oddechu, czy to z zimna, czy od papierosów, trudno powiedzieć. Nie, nie od papierosów, przecież Gorzka prawie nie pali, ale nogami wciąż ledwie powłóczy, aparatu na bagna nie zabiera, bo jej za ciężko. Do tego wszystkiego lekarz zalecił jej antybiotyk, ten jedyny, na który jeszcze nie jest uczulona, zjada go więc zamiast śniadania, bo w poście Gorzka przeszła na głodówkę, a że to już któryś tydzień trwa, to już się prawie całkiem od jedzenia odzwyczaiła i zapomniała, jak pewne rzeczy smakują i czy w ogóle smakują. 

I znów Gorzka nie może ruszyć z miejsca. Ktoś by powiedział, że to głęboka depresja w ten sposób się objawia. Że nawet jak się chce, to nie można, a potem to już nawet się odechciewa chcieć. Tylko się po prostu jest i czeka. Na nie wiadomo co. 

Chyba jednak nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Większość ludzi czeka na coś. Rano czekają na popołudnie, popołudniem na wieczór, wieczorem na noc, w czwartek na piątek, w piątek na sobotę, w poniedziałek na piątek, zimą na wiosnę, wiosną na lato, jesienią na zimę, na urlopy, wesela, osiemnastki, mszę niedzielną, Boże Narodzenie, Wielkanoc, emeryturę, narodziny dziecka, koniec szkoły, awans zawodowy, miłość, przelew, romans, nowy samochód, ulubiony serial ten o osiemnastej, nowe odcinki "Rolnik szuka żony", na wiadomość od kogoś, na nowego zęba. Okazuje się, że życie to od i do, a wszystko ujęte w ten największy nawias... 

Zamiast czekać, można przecież coś robić i nie czekać, i w sobotę ocknąć się ze zdziwieniem,  i stwierdzić, że to już sobota albo, że to już wiosna. 

A jak się osiągnie pewien wiek, to już w ogóle... Tego się już próbowało, to już się robiło, a tamto widziało, więc nie pozostaje nic innego, jak właśnie czekać na ten ostatni nawias. A w krzakach lubią żyć słowiki i pod wieczór szczególnie wyłażą śpiewać... Ale to zima dopiero i zmroziło przecież...