Absolutnie autentyczna autoprezentacja

     Ująć coś w ramki jest niezwykle trudno. A już człowieka chyba najbardziej. Niemalże tak trudno jak ogarnąć remont łazienki. Albo kuchni. 

Mrs. Gorzka stoi i patrzy na swoje buty. To jest niewątpliwe: są buty a w nich stopy i nogi w rajstopach, spódnica jest, brzuch, dłonie, ramiona, włosy, paznokcie i plecy. I głowa. To wszystko codziennie lub prawie codziennie woła o swoje jestestwo, o chwilę uwagi, no bo skoro już jesteśmy, to proszę się nami zająć jak należy.

Buty są nowe i jeszcze całkiem czyste, dzisiaj są dość spokojne, bo jedyne o co stanowczo zaprotestowały, to żeby ich na tą szaro-białą breję nie ciągnąć, więc zostawiła je na razie w spokoju. Stopy dopominają się o nieco krótsze paznokcie i częstsze pranie skarpetek, a to wszystko przez to, że oczy Gorzkiej wyłowiły w nagłówkach rewelacyjny artykuł pod tytułem: "Jak często prać skarpety". Oczywiście niezawodne synapsy przesłały wiadomość dalej i stąd ten protest stóp. 

Spódnica, jako że jest jeszcze dość nowa, nie nauczyła się jeszcze skarżyć, coś tam tylko słabo wymamrotała, że może już najwyższa pora usunąć tę papierową metkę, bo to chyba dość niewygodne nosić taki ogon na tyłku.

Nogi są spokojne, tylko przypominają, żeby ich dzisiaj nie zapomniała wziąć na marsz do lasu. 

Dłonie są słabe i nieco chore, więc jak je Gorzka za długo molestuje jedną pozą, to krzyczą, że będzie w nocy boleć albo drętwieć. Poza tym podziękowały za zakup zmywarki.

Ramiona i plecy... ufff, żeby to tak zrobiło się lekko, ale tu nic Gorzka nie może poradzić, są rzeczy na które ona nie ma wpływu, stara się więc je jak najczęściej wystawiać do słońca, a nawet ostatnio pomyślała o sztucznym naświetlaniu, nawet jeśli sama za tym nie przepada.

Włosy i paznokcie. Jedne rosną za szybko, drugie nie chcą wcale. 

Brzuch, a właściwie podbrzusze, to można powiedzieć mózg wszelkich operacji i działań Mrs. Gorzkiej, stąd też zawsze z tej strony najwięcej płynie różnorakich doznań, z którymi sobie nie całkiem ona daje radę i czasami pozwala sobą nimi rządzić. To tutaj wszystko się zaczyna. Przychodzą nieoczekiwanie, czasem mijają szybko, a czasem dawają nieźle popalić. Co ciekawe, czasem bardzo długo potrafią trwać w uśpieniu, żeby potem  znienacka zaatakować.

A głowa? Ach ta głowa. Głowa to by chciała, żeby ją pogłaskać. 

Na jednej lini: głowa-brzuch lub brzuch-głowa. Odbijają pałeczkę, jedno zwala na drugie. W brzuchu lub raczej podbrzuszu Gorzka ma centrum dowodzenia nad pewnymi uczuciami, albo raczej niedowodzenia, ale na pewno jest tam jakieś ważne centrum, które ona próbuje głową skłonić do robienia tego, co ona chce, ale zwykle bezskutecznie. A ostatnio brzuch sprowadził ją na manowce, odciął się zupełnie od głowy. Nie komunikują się zupełnie. Jedno ciągnie w jedną stronę, a drugie w drugą. I przydałaby się do tego może jeszcze trzecia strona, która by te zwaśnione pogodziła, ale nic z tego. Ręce, nogi, plecy, ramiona nie chcą brac udziału w tym wszystkim.

I siedzi Gorzka sama i spojrzała w lustro, a tam straszny widok, bo dwie Gorzkie siedzą, odwróciły się do siebie plecami, jakby się nie znały. Jedna wierci dziurę w brzuchu, a druga w głowie, takim małym wiertłem chirurgicznym. Nie krew się leje, wióry lecą i śmiecą całą podłogę. A nad wszystkim palec Boży.