Między nami nic nie było

Na bagnach było dzisiaj wyjątkowo cicho. Na resztkach śniegu tylko dwie pary śladów: Gorzkiej z wczoraj i jakiegoś dzikiego pobratymca: sarny, dzika lub wilka. Sądząc po olbrzymich łapach był to wilk. Tak, bo Gorzką postraszono wilkami i gdy zobaczyła te wielkie ślady obok swoich, to poczuła się nieswojo. Czy to możliwe, że to właśnie on tak szedł sobie krok w krok z Gorzką w nocy albo nad ranem, żeby mogła następnego dnia ujrzeć na śniegu jego byt celowo zaznaczony i poczuć dreszcz na plecach przy najmniejszym niezidentyfikowanym, leśnym dźwięku? Czy to możliwe, że te czarne ślepia należały do niego, a nie do wystraszonego dzika? Czy to w ogóle możliwe, żeby te czarne oczy należały do dzikiego zwierzęcia? Zrobiło się wyjątkowo cicho. Zachrupał tylko od czasu do czasu śnieg pod jej butami. Z gmatwaniny szarych gałęzi Gorzka kilka razy wyłowiła płochliwe spojrzenie, ale może jej się to tylko wydawało. Może jej się tylko wydawało, że czuła czyjś wzrok utkwiony w swoich plecach, że raz dobiegło dziwne, stłumione dyszenie... 

Może jej się to wszystko tylko przewidziało. Może jej się to wszystko przyśniło. Czarne oczy, wilki, niejasne ścieżki, miejsca i sprawy, dziwne przeczucia, czyjeś niezrozumiałe gesty, podane tak ostrożnie, że dzisiaj Gorzka już nie wie, czy to jej wymysł był tylko czy prawda. I wciąż nie wie, czy gra trwa nadal, czy lepiej po prostu powiedzieć:

Między nami nic nie było!

Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych,

Nic nas z sobą nie łączyło

Prócz wiosennych marzeń zdradnych;

Prócz tych woni, barw i blasków

Unoszących się w przestrzeni,

Prócz szumiących śpiewem lasków

I tej świeżej łąk zieleni;

Prócz tych kaskad i potoków

Zraszających każdy parów,

Prócz girlandy tęcz, obłoków,

Prócz natury słodkich czarów;

Prócz tych wspólnych, jasnych zdrojów,

Z których serce zachwyt piło,

Prócz pierwiosnków i powojów

Między nami nic nie było!                           (Adam Asnyk, Między nami nic nie było) 

Na bagnach było tak cicho, że Gorzka poczuła miękkie ciepło na policzkach. Ktoś ją delikatnie pogładził ciepłą dłonią, a ona już zapomniała, jak to jest. Grudzień i styczeń przeminęły zupełnie bez światła, bez ciepła, więc poczuła się, jakby to już późna wiosna była albo nawet lato. Coś jej przypomniało o swojej obecności, coś jej ogrzało duszę, coś podpowiedziało, że jest dokładnie tak, jak ma być. I tak jest dobrze. Że Gorzka jest dokładnie w tym miejscu, w którym być powinna. Bo nic nie dzieje się bez przyczyny. 
Ale może jej się to śniło. Są przecież rozległe pola, gołe samotne drzewa, przy których bagna to przytulna skorupka.  Jest przejmujący wiatr, że trzeba założyć kaptur, a dłonie zrobiły się filoletowo-liliowe jak w dzieciństwie, gdy cały dzień grzebało się w śniegu i lodzie zupełnie bez rękawic. Jak to się stało, że Gorzka się tu znalazła? Jak to się stało, że ma takie dłonie, choć w kieszeni tkwią rękawiczki. I są na śniegu wielkie wilcze łapy. Jak to się stało?