Ruda

         Zwinięta w kłębek spała z ogonem na nosie, ale nawet najmniejszy szmer powodował, że jej ciałko delikatnie drżało, a zamknięte oczy na chwilę się otwierały, by po sekundzie z powrotem powieki opadły na nieprzytomny, zaspany, wiewiórczy wzrok. W lesie w nocy bywało dość cicho. Tylko od czasu do czasu zdarzał się jakiś większy szmer lub świst. Czasem jakiś tupot lub pohukiwanie. I w ogóle czasem jeszcze jakieś dziwne, przytłumione odgłosy. Co je powodowało, skąd pochodziły, tego Kitka nie wie, bo w nocy nie wyściubiała nosa z dziupli. Przesypiała całą noc. Budził ją dopiero poranny śpiew ptaków i ciekawskie słoneczne promienie, które próbowały włazić podstępnie do dziupli i łaskotać ją w nos. Dziś zapowiadał się ciepły i przyjemny dzień. Kitka wyjrzała najpierw tylko samym pyszczkiem, ale gdy przekonała się, że nic dziwnego nie dzieje się w pobliżu, przechyliła całe ciało i chyżo zbiegła z drzewa wprost na piaszczystą drogę. Siadła wygodnie na środku, wiedziała, że teraz nic nie będzie jechać, więc wzięła delikatnie w łapki biały, duży grzebień, który ktoś kiedyś zgubił i zaczęła dokładnie wyczesywać sobie rudą kitę. Gdy już dokładnie wyczesała cały ogon i usunęła z niego nawet najmniejsze leśne okruchy, które wczepiły się jak zwykle po nocy w dziupli, zastygła nieruchomo węsząc dookoła. Droga lekko zadrżała, a powietrze jakby się rozrzedziło, to zwiastowało coś innego niż zwykle o tej wczesnej porze dnia. Ledwie zdążyła uciec spod kół niebieskiego roweru. 

        Rower przemknął i pozostawił za sobą tylko tuman kurzu, który jeszcze długo unosił się nad leśną drogą. W piasku wciąż leżał biały grzebień, ale wiewiórki już nie było. Gdzieś tam pewnie szukała czegoś na śniadanie, nie przejmując się zupełnie tym, co działo się pod kaskiem szalonego rowerzysty. Szalony rowerzysta w białym kasku akurat dzisiaj nie mógł w nocy spać i wstał wcześniej niż zwykle. Tym samym trafił przypadkiem na poranną toaletę Kitki. Nie zauważył wiewiórki, nie zauważył grzebienia, bo pedałując z całej siły, próbował się pozbyć okrutnych wyrzutów sumienia, które jak kruki czarne w nocy nie dały mu spać, a i teraz na rowerze wciąż kumulowały się się w jednym miejscu, że nawet kask od tego natłoku robił się ciasny, a w gardle go ściskało, że nie  mógł porządnie wypalić papierosa. Zatrzymał się na terenie prywatnym przy studni i wyciągnął papierosy z kieszeni. Tak wcześnie rano nie było tu jeszcze nikogo. Niebieski dym co chwila unosił się do góry, dłoń z długim i cienkim papierosem drżała. Dopalony do samego końca teraz już bezużyteczny zupełnie pet, wylądował na środku leśnej polany przy ruinach. Potem pojawiło się tam jeszcze kilka kolejnych. Nie było innego śladu po pogubionym rowerzyście. 

        Mrs. Gorzka późnym popołudniem natknęła się na biały grzebień na drodze i na kilka niedopałków rzuconych  przy studni. Było już zupełnie inne słońce, wszystko było rozgrzane, a liście na drzewach wydawały się wyjątkowo miękkie. Tylko ptaki pewnie śpiewały tak samo. Ruiny były zupełnie inne niż sobie wyobrażała. Był ład i porządek. A ona w głowie ubzdurała sobie, że biały wapienny kamień będzie już prawie zaduszony ogromem dzikiej zieleni, że wokół będą rosnąć zdziczałe śliwki i jabłonie o małych i kwaśnych owocach, że gdzieś tam  w środku tych ruin odnajdzie jakiś pradawny ślad ludzkich namiętności. A może odkryje ślad zbrodni i powoli domyśli się, co stało się z właścicielami. A tu tak posprzątane, posadzone młode, ogrodowe krzewy, że wyobraźnia Gorzką zawiodła na całej linii. Tylko z drzewa obserwowała ją jedna wścibska ruda wiewióra. I to jest pewne, śmiała się z niej.