Inaczej

Dzisiaj Mrs. Gorzka zaczęła inaczej niż zwykle. Zamiast wstać po pierwszym dźwięku budzika, poczekała na drugi zagrzebując się mocniej w pościele. Potem wyjrzała przez okno i wtedy było jeszcze słońce, które tak prześwietliło las, że wydawał się zupełnie inny niż dotychczas. Jakby Gorzka obudziła się w zupełnie innym miejscu. Nie skorzystała z samochodu, a poszła pieszo. Niebo było ranne, bo zostały jeszcze na nim resztki wschodzącego słońca, ale nim doszła do celu, chmury pożarły wszystko. Sąsiad kupił nowy samochód i jego żona śmigała nim zadowolona. Przybyło psów i kotów. Tych drugich szczególnie dużo o niemożliwym do zidentyfikowania rodowodzie. Ktoś wyciął kasztany, a wszystkie słoneczniki przy drodze już uschły. Dziur w drodze nie przybyło, a nawet jeśli tak, to nie zauważyła ich, bo patrzyła wyżej niż zwykle, a na nogach miała sandały, w których nie ma zwyczaju potykać się. Ubyło ludzi, choć może jeszcze po prostu spali lub pili kawę w ciepłej kuchni opóźniając wyjście na chłodny poranek. W ogródkach nie było już prawie żadnych kwiatów, natomiast na balkonach kwitły jeszcze kolorowe surfinie i pelargonie, które zatrzymały jeszcze na chwilę w swoich kolorach ciepło letnich sierpniowych dni.

Jak widać można inaczej. Można coś zrobić inaczej niż zwykle, świat się nie zawali, a nawet trwać będzie wciąż ukazując tylko inne warianty już tego istniejącego. Będzie trwał niezmiennie aż do obrzydzenia, a ewentualna jakakolwiek  zmiana uzależniona jest od pokładów twojej osobistej odwagi i chęci. Tylko człowiek może nakręcić ten zegarek jeszcze raz, drugi, trzeci, aż w końcu pęknie sprężynka i wtedy może go ktoś jeszcze raz nastawi albo i nie, ale kto to wie i czy w ogóle ktoś chciałby wiedzieć? Jakakolwiek zmiana, nawet ta najmniejsza, choć ją czasem przeczuwasz i widzisz, że jest nieunikniona, to z jakiejś dziwnej niedyspozycji tkwisz w starym porządku, bo tak wygodnie, bo nie chce ci się ręki podnieść, nogi, głowy. 

Patrzy Gorzka na stosy książek, które tkwią niezmiennie od wielu wielu lat właściwie wciąż w tej samej pozycji, tak samo co dnia świeci na nie słońce, tak samo noc je obejmuje. To strażnicy porządku, wyznacznik pewnego (niesamowite że aż tak długiego) ważnego okresu w życiu, który zamyka w sobie tyle niezwykłych i zwykłych wydarzeń, że aż Gorzką głowa boli od tej ilości. I ona wie, że to czas zamknięty, że koło zatoczył i złapał swój własny ogon, że teraz to już tylko kręcenie się w kółko w zabawie, która trwa już za długo i robi się zwyczajnie nudna, a przecież najgorszy nauczyciel to ten, który każe bawić się lub grać wciąż w to samo,  bo jemu jeszcze mniej się chce niż wszystkim innym. I paradoksalnie im więcej chciałoby się zrobić, tym mniej się próbuje i mniej się robi. I z każdą kolejną książką uświadamiasz sobie, że w życiu ich wszystkich nie przeczytasz, że ledwie liźniesz koniuszek góry lodowej. Że z każdym kolejnym dniem zaciskasz sobie coraz bardziej to koło, tylko nie wiesz właściwie po co.