W jeżynowym

Dawno temu w tym miejscu rosły poziomki. Dawno temu. Dawno w temu w tym miejscu rosły jeżyny. Dawno to było. Żeby je zerwać, trzeba było podrapać się niemiłosiernie, porozrywać rajstopy, skarpety, spódnice i spodnie. Wychodziło się z tych krzaków jak z jakiejś wojny. Tu rana, tam rana, a na nogach ślady jak po pile mechanicznej. Warte to jednak było grzechu soczystych i gorących od słońca czarnych owoców, które zwisały z drapieżnych gałązek w najbardziej niedostępnych miejscach jak jakiś owoc zakazany. Niesamowicie słodki. Co tam rany, co tam potargane ubrania, kto by na to zwracał uwagę. Tam była słodycz jedyna taka. I tylko latem, o tej jednej porze, więc jak można było sobie odmówić. Takich rzeczy nie można sobie odmawiać. To grzech prawie.

Dłonie i buzie po tej niesłychanej rozkoszy pachniały tak jeżynowo, że Gorzka do dziś kupując perfumy szuka tych z nutą jeżyny. Potem z taką słodką buzią i dłońmi wylizanymi najlepiej jak to możliwe, zasypiało się równie słodko i ufnie jak to dziecko. A ranek dopiero przypominał, co się dzień wcześniej wyprawiało. Wszystkie rany piekły i szczypały okropnie, a nogi i ręce były czerwone, ale już nie od soku jeżynowego, ale od krwi, która jeszcze w niektórych miejscach całkiem żywa była wraz z ostrymi kolcami, które zapomniało się wyciągnąć ze skóry. A jak potem babcia to zobaczyła i kazała się umyć, albo co gorsza, w domu przypadkiem znalazła się woda utleniona lub spirytus salicylowy, to bolało. Oj bolało. Niewiele to jednak nauczyło, bo kolejnego lata, jak nie nawet następnego dnia, znów się tam lazło i wracało w takim samym błogim stanie. Raz kiedyś w tych krzakach dzieci stary mundur z metalowymi guzikami znalazły i hełm. Raz inny szkielet wielki, co prawda pewnie jakiegoś zwierzęcia, ale jednak. To dopiero było odkrycie. To dopiero było coś. A o starą menażkę to się nawet pobili, jak i o te dziwne monety.

Dziś już nie ma tu jeżyn. Co było, minęło.  Jak to dobrze, że człowiek się w nich wystarczająco unurzał. Przynajmniej niczego teraz nie żałuje, a po ranach i tak przecież nie ma śladu.

Czasem nadchodzi taki czas, że daje ci właśnie to, co ty się boisz wziąć. Czasem nadchodzi taki czas, a ty udajesz, że go nie ma, że jest całkiem inny, ważniejszy i na nim się koncentrujesz, a tamten zbywasz niepewnym spojrzeniem. Bo ten czas za bardzo ci wszystko komplikuje, więc udajesz, że go nie ma, masz inny, ważniejszy. A może nawet dwa albo trzy. Jaki ty bogaty jesteś, że możesz tak przebierać.
A tam dojrzewają jeżyny i jeśli ty ich nie zerwiesz, zrobi to ktoś inny. I ptaki będą miały co jeść. Ten czas nie będzie się ociągał i na ciebie czekał, on się dopełni i bez ciebie. A potem już jeżyn nie będzie. Może będą malinowe chruśniaki albo poziomki.

I mimo że się Gorzka w dzieciństwie unurzała wystarczająco, i tak teraz nabrała ogromnej ochoty wleźć pod te krzaki, mimo że kłujące, wczołgać się tam i zasnąć. A potem wstać jak gdyby nic i iść taką drogę, nie wiadomo gdzie.