Gość z nieba

Jakkolwiek to zabrzmi infantylnie czy idiotycznie, Gorzką nawiedził biały posłaniec wprost z nieba.

Dlaczego z nieba? A bo tam go Gorzka najpierw zauważyła, a potem usiadł na parapecie i wtedy to już nie miała takiej pewności, czy z nieba czy nie, bo biały gość miał tylko jedną nóżkę i jedyne z czym się jej to skojarzyło, to z chatką czarownicy na kurzej stopce. Z oczu mu jednak dobrze patrzyło, grzecznie się rozglądał i pozwolił sobie nawet zrobić ubikację w jednym kątku jej parapetu. Posilił się karmą dla świnek morskich i przedrzemał calusieńki dzionek w jednym miejscu, aby wieczorem przenieść się na dach altany i w promieniach zachodzącego przeczesać dziobem nieuczesane pióra.

Za każdym razem, gdy Gorzka wchodziła po coś do pokoju, otwierał szybko oczy i udawał, że wcale nie śpi, przyglądał się jej równie badawczo, co ona jemu i wkrótce też Gorzka poznała jego tajemnicę - gołąb miał dwie nóżki, tylko jedną lubił sobie ot tak schować. Okazało się, że w nocy na powrót zjawił się na najwidoczniej wygodnym parapecie i chyba już przespał całą noc, żeby cały następny dzień także przekimać i tak przez trzy dni. Czwartego dnia pozostawił po sobie nieco białego puchu i odleciał również do nieba.

I tak Gorzkiej przypomniał się Hermes ze swoimi skrzydełkami u nóg, który umiał jak nikt jednać skłóconych  i hermeneutyka od jego imienia, ale nie może sobie Gorzka przypomnieć co ma piernik do wiatraka. Pomyślała sobie, że teraz przydałby się taki ktoś życzliwy, kto uciszyłby ten cały zgiełk i  uśmiechem załagodził wszystkie konflikty.

 

Znalazła wolną chwilę i wybrała się na bagna. A tam śnieg. I tak się rozmarzyła, żeby ten miękki puch przykrył już te wszystkie okropne plakaty na drzewach i słupach, wszystko zagłuszył, żeby ludzie zrozumieli, że nie samym chlebem człowiek żyje. Że powinno się zaczynać od siebie i od drobiazgów, bo tylko to może potem dać konkretny wynik, namacalny dowód. 

Z ulgą Gorzka zajrzała do paczki z papierosami, bo wiedziała, że tam się ostatni ostał. Po długiej przerwie od ostatniego papierosa, zauważyła dużą różnicę. Znowu tchu nie może złapać, znów nie może w nocy spać, gdzieś ją znowu kuć zaczęło. To jest dowód, który sama wygenerowała swoją niefrasobliwością. 

 

Znowu włóczyła się gdzieś po cmentarzach, uciekała ze zgiełku w totalną ciszę na przemian. Uszy ją rozbolały od słuchania, oczy od patrzenia, nos od wąchania tylko dotyku wciąż było za mało, a nawet wcale. I snu dzisiaj było za mało, choć chyba spała. A na bagnach wszystko owija się puchem, pajęczynami, tłumi się dźwięk, a słońce oślepia, że z ochotą zamyka się oczy i idzie po omacku, ale pewnie, bo przecież drogę się zna.