Opowiadanie powyborcze komercyjne

     Zosia wstała dzisiaj dwiema prawymi nogami. Zanurzyła stopy w miękkie pluszowe kapciuszki z długimi uszami i czarnymi noskami, a ręką sięgnęła po puchaty, delikatnie różowy szlafrok, który jak zawsze wisiał na oparciu krzesła przy toaletce. Nie było więc drastycznego zderzenia z zimnem, bo z puchu w puch Zosia przeniknęła delikatnie jak rusałka. Bo Zosie to są bardzo odważne kobiety i zawsze wiedzą, czego chcą od życia, i rzadko im się coś nie udaje. Tak przynajmniej nasza Zosia wyczytała w magicznym imienniku i sobie to zapamiętała. 

Mimo że dzisiaj niedziela, to Zosia musiała wstać do pracy. Ale to nic nie szkodzi. Dzisiaj bierze udział w bardzo ważnym wydarzeniu i musi dać z siebie wszystko. Bo o wszystko tutaj chodzi, o cały jej świat, o każdy poranek i popołudnie od poniedziałku do piątku i o takie niedziele jak dzisiaj. Nic, ale to nic nie może zburzyć jej świętego porządku. Bo Zosia codziennie rano wstaje o 5.45, by punktualnie o 7.30 być w swojej ulubionej pracy biurowej, aby znów o godzinie 15.30 po drobnych zakupach wrócić do domu. Codziennie rano z lustra patrzy na nią śliczna upudrowana buzia z idealnie wymodelowanymi popielato blond włosami. Tak tak, bo Zosia posiada ten sam piękny odcień włosów co Izabela Łęcka, ma także równie namiętne usta, zawsze delikatnie pociągnięte nieziemsko pachnącym, różowym błyszczykiem, no tylko w metryce mają nieco inaczej, bo nasza bohaterka o dekadę z hakiem jest starsza.

Cały świat Zosi kręci się od dawna w tym samym rytmie, którego centrum zajmuje osoba niebywale przystojna, inteligentna, zaradna, dowcipna, zawsze w idealnie skrojonym garniturze i idealnie wyprasowanej koszuli - jej pracodawca. Człowiek, który budzi w niej najszlachetniejsze uczucia, który dał jej stabilizację i pewne jutro, bez skazy pierworodnej poczęty, człowiek-anioł.

Dlatego, mimo że dzisiaj niedziela, Zosia idzie do pracy by przypilnować, a potem policzyć głosy na jej anioła. Już czwarty raz dostąpiła tego zaszczytu, zawsze wszystko przebiegało po jej myśli, zawsze pierwsza dzwoniła do Niego, by podać mu tę wspaniałą informację, zawsze soczyście jej za cudowny wynik dziękował, a rano przynosił czekoladki i kwiaty... 

 

Specjalnie na tę okazję kupiła cudowną sukienkę w kolorze późno październikowych marcinków, ramoneskę w kolorze ecru i liliowe szpilki. Nie spóźniła się, gdzieżby ona, tylko zapomniała zabrać kanapki ze stołu, więc może jej nieco głód doskwierać, ale to nic wielkiego, najwyżej wypije pięć herbat, byleby tylko nie musiała zbyt często do toalety wychodzić, bo komisja w tym roku jakoś się zagęściła nieco i jacyś obcy ludzie się przypatrują. To nie jest jej jednak w stanie zepsuć humoru i zdjąć przyklejonego uśmiechu z buzi. 

To opowiadanie może zakończyć się na dwa sposoby. Ponieważ Mrs. Gorzka polubiła liliową Zosię, zburzy nieco jej porządek, ale zyska być może człowieka, a nie lalkę. 

Zosia późną nocą wróciła do domu. Otworzyła drzwi jak zwykle, jak zwykle na stole czekał posiłek, który zrobiła dla niej mama, ale poza nim nikt inny nie czekał. Wszyscy spali, bo wiedzieli, że Zosia i tak wszystkiego dopilnuje jak należy. Nie ubyło Zosi włosów na głowie, tylko podkład się nieco zważył na twarzy, nie przybyło jej nowych kurzych łapek, ręce nie rozbolały od załamywania. Oczy jej za to błyszczały od uronionych kilku łez. A przecież od początku wszystko szło zgodnie z planem, nawet sikać nie wychodziła zbyt często, kartki sprawnie liczyła jak zawsze, tylko potem pod koniec dziwnie jej zaczęły drżeć dłonie. Zabrakło jej w pewnym momencie tchu, nie mogla zrozumieć, co się dzieje.

Zabrakło. Zabrakło głosów. Sztywno podeszła do urny i zajrzała tam jeszcze raz. Może coś tam jeszcze zostało, może coś się przykleiło do ścianek? Nic już nie ma. Jak ona mu teraz spojrzy w oczy, gdzie będą kwiaty, gdzie będą czekoladki, gdzie obiecana podwyżka? Jak teraz Zosia żyć będzie? Weszła do pokoju, wszystko było na swoim miejscu, tylko jeden kapciuszek miał ucho przekrzywione, ale Zosia szybko poprawiała jak należy. Tylko się nie umyła i nie rozebrała. W szpilkach i w sukience wgramoliła się w te swoje puchy i zasnęła szybciej niż by jej to przyszło do głowy.

Mimo że Zosi życie rzuciło olbrzymią kłodę po nogi, to już w poniedziałek rano była w pracy o 7.30 i wycierała wyimaginowany kurz z biurka. Nie było czekoladek, ale to nic i tak jej się przejadły. Nie było róż czerwonych... 

Z całym szacunkiem do wszystkich Zoś, które są zwykle świetnymi babami, imię jest zupełnie przypadkowe i równie dobrze mogłaby to być Ania czy Ewelina.