Post bez tytułu

"Post bez tytułu" - to Gorzka dzisiaj wieczorem zobaczyła, gdy zalogowała się w pewne miejsce. To dowód na to, że Gorzka najpewniej tu dzisiaj była, ale nic nie stworzyła, choć pewnie miała taki zamiar. Czy dzisiaj odbył się jakiś dzień? Czy dzisiaj Gorzka żyła? Zabiera się za pisanie, bo długie przerwy źle jej robią...

Cały ten tydzień to jakby kolaż, który głównie składał się z twarzy, słów i dźwięków, to tydzień, który uderzył w Gorzką zimnem, sprawił, że musiała zajrzeć do szaf i wygrzebać cieplejsze buty i kurtkę, że musiała zaszyć dziurę w spodniach, którą naprawiała już od roku, ale wciąż nie mogła znaleźć igły i nitki, albo jak było jedno, to drugiego nie było, albo jej się nie chciało po prostu, a dziura robiła się coraz większa i to właśnie w tym tygodniu poczuła, że to właśnie przez tę dziurę ucieka jej całe ciepło z jednej nogi, a potem zaraz druga noga robi się zimna, a potem jeszcze plecy i ręce, nos i stopy, więc Gorzka pomyślała jeszcze o skarpetach, ale potem zaraz złapała się za głowę, że ona owszem założy tę skarpetę, ale tylko w domu, bo tak to jej się stopa przecież do buta nie zmieści... 

Postraszyli śniegiem, mrozem, więc opony wymieniła i zrobiła podejście do sklepów, żeby ciepły sweter zakupić, ale skończyło się tylko na chlebie ze słonecznikiem i bułkach razowych...

Czarne chmury i prawdziwe gradobicia skumulowały się natomiast w tym tygodniu w jej głowie, tyle to bardzo dawno nie myślała, a to wszystko przez to, że nie bywa w lesie. A tam trwa wycinka. Jest niebezpiecznie. Dziwne maszyny pracują z małym człowieczkiem w środku, które łamią potężne drzewa jak zapałki i układają je w ogromne stosy. A głowa potwornie ciężka i pełna. A pomyśleć, że rok temu prawie cały listopad Gorzka spędziła w lesie, a teraz nie może tam nawet wejść. Brakuje jej tego rozrzedzonego powietrza o zapachu zmokłych traw, pustych ścieżek, zgniłych liści pod nogami, nawet tych mokrych, zgniłych liści jej brakuje i miękkiej ściółki, i tych bielejących w oddali brzóz, które wycinają, a najbardziej wołających żurawi i niemych łabędzi, które tu zawsze się w parach o tej porze zjawiają...  I tak dzisiaj sobie pomyślała, że chciałaby jak ten pies położyć się w tym igliwiu i wytarzać, ot tak po prostu...

Zamiast tego Gorzka bierze udział w dziwnych spotkaniach, słucha uważnie, a po dziesięciu minutach jej myśli ulatują ku czemuś dziwnemu, próbuje więc znów skoncentrować się na tych ważnych sprawach i znów słucha uważnie, a myśli i tak uciekają... Ponieważ nie może poradzić sobie z tymi myślami-uciekinierami, opracowała taką dziwną metodę, że jak tylko zaczyna odlatywać, to szczypie się w nogę i w tej samej chwili jest znów na posterunku, a teraz to ją tylko noga boli...

Ale jest na posterunku i słucha, a wszystko co słyszy zapisuje w swojej nieobliczalnej pamięci, bo nigdy nie wiadomo, czy się do czegoś nie przyda... Bo przecież musi czuwać, bo nie znasz dnia ni godziny.

A dzisiaj rozbawiło ja to, że w sklepach są dokładnie takie same ubrania jak dwadzieścia lat temu, a ona wiosną wyrzuciła wszystkie swetry, które miały więcej niż piętnaście lat. 

A wieczorami prześladuje dziwna obecność kogoś, czegoś...